கால்கரியில் வலைப்பதிவாளர்கள் சந்திப்பு

நள்ளிரவு நேரம். கால்கரி வந்து இறங்கியாகி விட்டது. மடியில் கனமிருப்பதால் வழியில் பயமாய் இருக்கிறது. விமான நிலைய ஊழியர்கள் அனைவரும் எங்களையே பார்ப்பது போல ஒரு உணர்வு. திருட்டு முழியால் எங்கப்பன் குதிருக்குள் இல்லை என நம்மை நாமே காட்டிக்கொடுத்து விடப் போகிறோமோ என ஒரு பயம். சகஜமாய் பேசிக் கொண்டிருப்பது போல் நடித்தாலும் நெற்றியில் வழிந்து வரும் வேர்வை வெய்யிலினால் இல்லை என்ற உண்மை சுட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. சுங்க சோதனை சாவடிகளைத் தாண்டும் போது இதயத் துடிப்பால் உடம்பு முழுவதும் நடுங்குவது போல் ஒரு உணர்வு. அங்குள்ள ஊழியர் 'தங்கள் வருகை நல்லபடியாக அமையட்டும்' என ஒரு புன்னகையுடன் வாழ்த்தி வரவேற்றது கூட மனதில் படாமல் வெளியே ஓடி வந்து வாடகைக் காருக்கு நிற்கும் பொழுது மெல்ல இதமாய் வருடிச் சென்ற குளிர்ந்த காற்றுதான் எங்களை ஒரு நிலைக்குக் கொண்டு வந்தது. நாங்கள் கால்கரிக்குள் நுழைந்து விட்டோம். அதுவும் சிவாவிற்காக கடத்திக் கொண்டு வந்த பொருட்களுடன், யாரிடமும் மாட்டாமல்! இனி நிம்மதியாக விடுதிக்கு சென்று உறங்கலாம்.

யப்பா, கிரைம் நாவல் எழுதற பார்ட்டிங்களா, இப்படி நாலு வரி எழுதறதுக்கு முன்னமே முட்டுது. உங்களுக்கெல்லாம் ஒரு பெரிய கும்பிடு. ஆக மொத்தம் சொல்ல வந்தது என்னன்னா, கால்கரி போயி சேர்ந்தாச்சு. ஒரு பிராபளமும் இல்லை. அய்யா கார்த்திக் அவர்களே, நான் பார்த்த வரை அங்க ஒரு நாயும் இல்லை, நாங்களும் நாய் படாத பாடு படலை. ஆகவே வாங்கி வெச்ச 100 ஊசியையும் வேஸ்ட் பண்ணாம நீங்களே அலகு குத்திக்குங்க.

அடுத்த நாள் மாலை ஒரு போன் போட்டு சிவாவை ஹோட்டல் ரூமுக்கு வரச் சொல்லியாச்சு. அவரும் வேலை நேரம் வரை அலுவலகத்தில் இருந்துவிட்டு அப்புறமா வந்தார். முதலில் ஒரு சிறு அதிர்ச்சி. கோபால் பல்பொடி மற்றும் தமிழ்மணத்தில் அடிக்கடி கூறுவது போலிகளைக் கண்டு ஏமாறாதீர். அதுபோல இன்னும் ஒன்று - போட்டோக்களைக் கண்டு ஏமாறாதீர். அவர், தான் எழுதும் அரபி அனுபவங்களுக்குத் தோதாக இருப்பதால் ஒரு பழைய பஞ்சத்தில் அடிபட்ட போட்டோவைப் போட்டுக்கொண்டு திரிகிறார். ஆள் அப்படி இல்லவே இல்லை. இருந்தாலும் வந்தவர்தான் சிவாண்ணா என நம்பிக்கொண்டு அவரை குடும்பத்தாருக்கு அறிமுகம் செய்துவிட்டு என்ன செய்யலாம் என ஒரு சதியாலோசனையில் ஈடுபட்டோம். கடைசியில் அன்று அவருடன் அவரது வீட்டிற்குச் சென்று, பின் அவர் குடும்பத்துடன் வெளியில் சாப்பிடச் செல்வது என முடிவானது.

அவரது இல்லத்திற்கு சென்று அவரது மனைவி மக்களுடன் அறிமுகம் செய்து கொண்டு பேசிக் கொண்டிருந்தோம். பேச்சு வலைப்பூக்கள் பக்கம் திரும்பும் போதெல்லாம் மனைவியர் இருவரும் கடுப்பாக பார்க்க, ஆஹா, எல்லார் வீட்டிலும் நிலமை இதுதான் போலிருக்கிறது என சிரித்துக் கொண்டோம். வாரயிறுதியில் செய்யும் வேலைகள் பற்றி பேசும்போது இளவேனிற்காலம் வந்துவிட்டதால் வீட்டைச் சுற்றி இருக்கும் புல்வெளியைக் கொத்தவேண்டுமென கூறினார். சரி, இதுதான் நம் துறையாயிற்றே என இலவச ஆலோசனைகள் சிலவற்றைக் கூறினேன். இலவசமானதால் சிவா சரியாக காதில் போட்டுக் கொள்ளவில்லை. அவர் பதிவிலும் சற்று மாற்றி எழுதிவிட்டார். சரியான ஆலோசனைக்கு அணுகவேண்டிய முகவரி - elavasam.blogspot.com. (ஆமாங்க, இந்த மாதிரி எல்லாம் பொடி வைக்கலைன்னா பின்னூட்டம் வாங்கறது எப்படி?)

பிறகு அடுத்த நாள் என்ன செய்யாலாம் என அவரைக் கேட்டு பான்ஃப் (Banff) எனும் மலைவாசஸ்தலத்துக்குப் போய் வரலாம் என முடிவு செய்தோம். ஆனால் கால்கரி மொத்தத்திலும் ஒரு வாடகை கார் கூட கிடைக்கவில்லை. திங்களன்றும் விடுமுறையாம் அதனால் தீர்ந்துவிட்டதாம். சரியென்று ஒரு பேருந்தில், (அட, சரிங்க. உண்மையைச் சொல்லறேன். சொகுசுப் பேருந்துதான்.) முன்பதிவு செய்துவிட்டு சாப்பிடக் கிளம்பினோம்.

அங்கு சென்றால் இரு வேறு உணர்வுகள். திராவிட பாரம்பரியத்தை திட்டமிட்டு புறக்கணிக்கும் ஒரு வேண்டத்தகாத சதி உலகெங்கும் நடப்பது நாமனைவரும் அறிந்ததே. அது கால்கரியிலும் வேரூன்றியிருப்பதை அறிந்த போது என் மனம் சொல்லெண்ணாத் துயருற்றது. அதே சமயத்தில் தமிழ் வளர்ப்பதில் கால்கரி யாருக்கும் சளைக்கவில்லை என அறிந்த போது என் மனம் ஆனந்தக் கூத்தாடியது. இவைகள் பற்றி அடுத்த பதிவில்.

பி.கு. : இக்கட்டுரையின் தலைப்பு திரு.மாயவரத்தான் அவர்களுக்கு சமர்ப்பணம்.