Wednesday, October 17, 2018

Tempora Mutantur - Times are Changed

I have been reading and discussing with others on the on going #MeToo revelations and rebuttals over the last week or so. In particular I have been surprised by the names that are being called out in the Carnatic music fraternity. Other than being a listener, I have no exposure to this world and hence my reaction may be naive and that had kept me from voicing my opinions though I have been sharing the views of others that I thought were healthy and sane. I read a couple of posts today that I felt, should be discussed in a larger forum and the nature of these posts made me rethink my stand of just observing. 

The first and the second of these were from Sri. V.V.Sundaram. I only know him by name and as a great supporter of Carnatic music in the US and the main man behind the Cleveland Aradhana. The first was his post about a representation a group of young musicians had made to the Aradhana Committee. This seems to be a continuation of a statement a much larger group of young musicians made earlier expressing their views on the current events. 

To me, it was an earnest request, in private, from a group of youngsters to a respected team of elders to consider a situation they are not comfortable with. It starts with their expressing confidence on the festival and then goes on to how their confidence is shaken because of the current events and requesting the committee for some specific steps. 

But the reaction from Mr. Sundaram is shocking to say the least.(https://www.facebook.com/669340249/posts/10156498319445250/) It is so patronizing and plays on the emotions rather than realizing the concerns of the young musicians and providing them the much needed confidence. His first paragraph is about the impact of the festival, which the musicians do agree and applaud. The second is about his personal connections to the musicians. No one is questioning his integrity or his relationship with the young musicians. Why does he feel as if his integrity is questioned when a larger request is not about him at all? How did a request to elders gets repainted as something that is all about Mr. Sundaram, the work he has done, the relationship his wife and he has with musicians, conveniently forgetting the misdeeds and those who have suffered? This letter or the concerns expressed, are not about you Sir. 

He then goes on to question thus -  "If they had any concerns about the festival, today or in the past, they could have come to me, or any member of the committee through the same open door through which they have come for so many other personal and professional reasons. Instead, for some reason, they opted to take collective action, with a hostile tone, describing the Festival as "decidedly unsafe" in a letter directed to the Committee”. Does he not realize the musicians have come to him and the committee precisely for the same reasons? If just one person had an issue he or she would have come alone, there is a general feeling of discomfort, so they all have chosen to write together. I don't see how this is a problem.  And the last thing I can say about that missive from the musicians is, that it is hostile. They have been respectful, appreciative and at the same time expressing their discomfort and requesting action to make them feel comfortable. 

Mr. Sundaram goes on to list various initiatives of his, which are all good causes. I dont have any reason to doubt them at all. Except for one thing where he calls Nagaswaram artists as those from depressed community! 

Then comes a bombshell. "Two years ago, when credible evidence of sexual molestation through first hand testimony was brought to our notice, we disinvited 4 musicians from the festival – although all 4 had warm personal relationship with the Aradhana Committee.” You have had a lawyer drawn up code of conduct for the last seven years. But when molestation happens, all you do is disinvite the artists! And to date we dont know who they are and we might be interacting with them and may be even send our kids to them for lessons. Thank you for that Mr. Sundaram. That definitely makes me feel unsafe. And no wonder the kids who wrote to you feel unsafe too. 

At this juncture let me ask you a few questions 
  • Now that you have said that there were four people who misbehaved, can you name them in public so that we know who they are and keep away from them? And ensure that our children are not around them alone? 
  • Since you had credible evidence, did you share that information with other organizations in the US so that they are aware of the situation and would act based on the information? Did you even consider it was your duty to do that? 
  • Many a times, these artists stay in the houses of individuals during their travel in the US. Since you did not make this public, do you realize that you have put women and children at risk? You managed to disinvite them, but how many other households would have invited them? Did you not think of this? 
  • Your code of conduct says "We take all allegations of misconduct very seriously and will undertake a thorough review and/or refer the matter to an independent legal authority or law enforcement.” You had allegations, you had credible proof and yet you decided not to refer the matter to law enforcement or inform immigration authorities about this misconduct. Now that you have made this public, would this not reflect badly on your organization? 
Unlike how you have taken this to be, the letter does not make you personally responsible for you to feel hurt. It only reiterates the trust the musicians have in you and hence they have chosen to write to you to correct the current situation. I wish you had taken up on yourself to do exactly that rather than make sentimental statements. But I have some questions for you. 

You have expressed so eloquently about how hurt you are but why did I not see one word of compassion towards those who have been abused?  Why is it that there is no word against anyone who would have actually committed such acts at all? Not in this statement, not ever before? All I have seen is a comment from you on a statement from one of the persons called out in this regard, Mr.Sashikiran, where you reminisced about the long history you both have and how you think he is above any such act. While Mr.Sashikiran says he has not physically harassed anyone (which is also questioned), even he makes an half hearted, apology like statement, to anyone who might have got hurt by his words. But you do not even utter a word about it but only praise him. (I am paraphrasing here as I dont have access to that video statement or your comment any longer.)

Given that despite a code of conduct, you did nothing but disinvite artists against whom you had credible evidence of molestation and you had no word of sympathy or support for those who have been abused but could sympathize with one of the accused why cannot someone feel unsafe around you? 

I want to bring to your attention how some others have reacted. 

CMANA - another institution from America, has come out with this very clear post of what they have done and what more they are planning to do. They did this proactively. Kudos to them (https://www.facebook.com/cmananj/posts/828658974191932)

Parvadini - Parivadini might be much smaller in size when compared to the scale of Cleveland Aradhana or CMANA but they were the first, at least to my knowledge, to clearly take a stand against the artists who have been outed. Please do note the empathy with the victims and the opinion that baseless allegations can wait.  That is the need of the hour. (https://carnaticmusicreview.wordpress.com/2018/10/13/metoo-some-decisions/

And just to bring a different dimension to how you see this issue and how a young musician see it, it is imperative that we all read this wonderful response from Rajna Swaminathan. It takes a lot of courage to write this article and I am glad that she has done it. I am happy to say that I have interacted with this brave person and am proud to be an acquaintance of hers.

Edited to Add 

Sacramento Aradhana has come out with clear guidelines on how they would handle any issues including setting up of Internal Complaints Committee.  http://sacramentoaradhana.org/saicc/?fbclid=IwAR2Hm4hThOaVm2LyJpZ41ZhMeZWcrGUU31XoKFVRS6ATeOMSwKfHRSe4oD4

Great Lakes Aradhana Committee, Detroit, has also come out with a statement supporting #MeToo movement and on their zero tolerance policy. They have also featured singer Chinmayi, who is playing a key role in the MeToo movement, in an upcoming program of theirs. Kudos. 

End of Edit 

For long such exploitations have been brushed under the carpet and the perpetrators have gone scot free. This is a chance to set things right. This is a chance to create an eco system that would protect the young and also provide a channel to assist them when something bad happens. This is the time to make changes and you can do it, Sir. 

So, Mr. Sundaram, I urge you to step back and relook at what has happened. This is not a time to take affront or be sentimental. 
  • I hope you do consider the open letter to be a plea for help rather than an accusation against you. This is NOT about you. 
  • I hope you stand with us all in empathizing with the victims and in condemning anyone who has stooped down to commit such atrocities. 
  • I hope you call out those four people against whom you have credible evidence so that we can be sure we know whom not to take chances with. 
  • I hope, at least in future you do more than just disinvite such criminals and involve law enforcement and immigration. 
  • And more importantly, I hope you recognize the discomfort of the young musicians and do all that you can to assuage their concerns and keep up the good work of promoting Carnatic music and young American talents for a long long time. 
And one last thing… 

I saw this comment from one Lakshminarasimhan Ranganathan. It does not deserve a link but I will attach this screenshot. 


This man needs medical help and I am willing to sponsor all his visits to a good psychiatrist. I hope and pray he gets well soon.  






Sunday, October 14, 2018

இருட்டுக்கும் குரல் உண்டு....




சமீபத்தில் நியூஜெர்ஸியில் நடந்த கச்சேரியில் பாடகர் டிஎம் கிருஷ்ணா அவர்கள், எழுத்தாளர் பெருமாள் முருகன் அவர்கள் எழுதிய பாடல் ஒன்றை ரீதிகௌளை ராகத்தில் பாடினார். சுவாரசியம் அப்பாடலின் பாடுபொருள். 


பொதுவாக கர்நாடக இசையில் பெரும்பாலும் பக்தி சார்ந்த பாடல்களே பாடப்பெறும். மிகக் குறைவான அளவில் ஜாவளி போன்ற வடிவங்களில் காதற் பாட்டுகள் இடம் பெறும். அல்லது கச்சேரியின் இறுதிப் பகுதியில் பாரதியார் பாடல்கள் போன்ற நாட்டுப்பற்று பாடல்கள் இடம் பெறும். இவ்வகையில் இல்லாத பாடல்கள் மிகவும் அரிதே. 

இந்தக் கச்சேரியில் பாடிய பாடல் ஒரு பறவையைப் பற்றிய பாடல். அதுவும் பொதுவாக அதிகம் பேசப்படாத ஆந்தையைப் பற்றிய பாடல். ஆந்தையும் கண்கள் பற்றியும் அதன் அலறல் பற்றியும் அழகாக எழுதப்பட்ட இந்தப்பாடலை பாடிக் கேட்கும் பொழுது அத்தனை அற்புதமாக இருக்கிறது.  உடன் வாசிக்கும் கலைஞர்கள் ஶ்ரீராம்குமாரும், அருண்பிரகாஷும் இப்பாடலின் தன்மையை உணர்ந்து வெகு அழகாக வாசித்தனர். குறிப்பாக இருளின் தன்மையைக் கொண்டு வர மிருதங்கத்தில் ஒரு பக்கம் மட்டும் கொண்டு அருண்பிரகாஷ் வாசித்த இடங்களைப் பற்றிச் சொல்லியே ஆக வேண்டும். இந்தப் பாடலுக்கு மெட்டமைத்தவர் டிஎம் கிருஷ்ணா. 

ஆந்தை மட்டுமல்லாது மேலும் சில பறவைகள் மேல் பாடல் புனைந்திருப்பதாக பெருமாள் முருகனிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது சொன்னார். அவையும் விரைவில் மேடை ஏறும் என எதிர்பார்க்கிறேன். தற்பொழுது பாடப்படும் பாடு பொருளினால் கர்நாடக இசையினுள் வரத் தயக்கம் கொண்டோரை உள்ளே இழுக்க இது அற்புதமான வழி. தொடர்ந்து பல கலைஞர்களும் இது போன்ற பாடல்களைப் பாட முன் வர வேண்டும். 

இப்பாடலின் தனித்தன்மையை உணர்ந்து இதனை எல்லாரும் கேட்க வகை செய்த CMANA இயக்கத்தினருக்கு என் நன்றி. 



ஆந்தைப் பாட்டு

பல்லவி
இருட்டுக்கும் குரலுண்டு
ஆந்தையின் அலறலது
பொருட்டாக்கிக் கேட்டால் பல
பொருளுணர்த்தும் மொழியாகும் (இருட்டுக்கும்)

அனுபல்லவி
இருளின் கனத்தை உடைத்து
பெருத்த அமைதி கலைத்துத்
தரும்பயம் போக்கிப் பேசும் (இருட்டுக்கும்)

சரணம்
உருட்டி விழிக்கும் கண்கள்
உருளும் பந்தாய் மிளிரும்
விருட்டென்று வாய்திறந்து
மருட்டி அலறி ஒலிக்கும்
விரித்து மனதைத் திறந்தால்
சிரிக்கும் குழந்தைக் குரல்போல்
இருளை உருக்கி நெஞ்சில்
முருகு பெருக்கி வளர்க்கும் (இருட்டுக்கும்)


Sunday, October 07, 2018

ஏ ரிக்‌ஷா!!

ரிக்‌ஷா ஒன்றினை ஒரு இளம்பெண் ஓட்டுவது போலவும் அதில் அந்த ரிக்‌ஷாவினை பொதுவாக ஓட்டும் தொழிலாளி அமர்ந்திருப்பது போலவும் ஒரு புகைப்படைத்தை நீங்கள் பார்த்திருக்கலாம். அந்தப் பெண் இந்த ரிக்‌ஷாக்காரரின் பெண் என்றும் இஆப பணிக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சந்தோஷத்தை தன் தந்தையை அமர வைத்து இப்பெண் இழுத்துச் சென்று கொண்டாடியதாகவும் வாட்ஸப்பில் ஒரு கதை சுற்றி வந்தது. அது வழக்கம் போலப் பொய் என்றும் இது ஒரு விளம்பரத்திற்காக எடுக்கப்பட்ட புகைப்படம் எனச் சொல்லி நல்ல கதையை இல்லாமல் செய்த நல்ல உள்ளங்களுக்கு என் கண்டனங்கள்.



இன்றைக்கு ட்விட்டரில் இது தொடர்பாக ஒரு நண்பர் கேட்ட கேள்வி - ரிக்‌ஷா என்றால் என்ன? ட்விட்டரிலேயே சிறுபதில் தந்துவிட்டாலும் இதைப் பற்றி விரிவாக எழுத வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.

முதலில் ஒன்றைச் சொல்லிவிடுகிறேன். சக மனிதனைக் கால்நடைபோல் கருதி ஒரு மனிதனை மனிதன் வண்டியில் இழுத்துச் செல்வது என்பது தமிழர் பண்பாடு கிடையாது என்பது நான் சொல்லித் தெரிய வேண்டியது இல்லை. வேண்டாத பல பழக்கங்கள் வெளியில் இருந்து வந்து நம் பண்பாட்டைக் குலைத்ததுபோல் இந்தப் பழக்கமும் நடுவிலே சில காலம் நம்மிடையே இருந்தது ஒரு துன்பியல் சம்பவமே. நல்லவேளை நம்மை நாமே மீட்டுக் கொண்டோம். போகட்டும்.

ஷா என்றால் மன்னர்கள், அரசர்கள், பேரரசர்கள். இன்றைய ஈரான், அன்றைய பெர்ஷியாவில் பயன்பட்ட சொல் என்றாலும் இதற்கு மூலம் வடமொழியில் இருக்கும் க்ஷத்ர என்ற சொல்தான். அதே வேர்ச்சொல்லில் இருந்து வந்த க்ஷத்திரிய என்ற சொல் வீரர்களைக் குறிக்கப் பயன்படுவதாக விக்கிப்பீடியா சொல்கிறது.(1) ஆக ஷா என்ற வடமொழிச்சொல் வட இந்தியாவில் மன்னர்களைக் குறிக்கப் பயன்பட்ட சொல் என்பது நிரூபணமாகிறது.

வேதங்களில் பழமையானது ரிக் வேதம் (2). பத்தாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட பாடல்களை பத்து மண்டலங்களாகக் கொண்ட ரிக் வேதத்திற்கு நான்கு வேதங்களில் என்றுமே முதன்மையான இடம்  உண்டு. இந்த ரிக் வேதத்தைக் கற்றுணர்ந்து அதனைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு ரிக்வேதிகள் என்று பெயர். இவர்களில் முதன்மையானவர், ரிக்வேதிகள் அனைவருக்கும் தலைவராகக் கருதப்படுபவரை ரிக்வேதிகளின் மன்னர், ரிக் வேதத்தில் மன்னர் என்ற பொருள் வரும்படி  ரிக்‌ஷா என்று அழைப்பார்கள். மிகவும் ஞானம் உள்ளவராகக் கருதப்படும் இவரை அக்காலச் சமூகம் போற்றிக் கொண்டாடும். அவர் வெளியே செல்லும் பொழுது அவரின் வண்டியை இழுத்துச் செல்வது பெரும்பாக்கியமாகக் கருதப்பட்டு அதில் மாடுகளோ குதிரைகளோ பொருத்தப்படாமல் அவரின் சீடர்களே அவ்வண்டியை இழுத்துச் செல்வது வழக்கம்.

ரிக்‌ஷா வரும் நேரம் என்ன? ரிக்‌ஷா வந்தாகிவிட்டதா? என்றெல்லாம் மக்கள் பேசியதால் காலப்போக்கில் ரிக்‌ஷா என்பது ரிக்வேதிகளின் தலைவரைக் குறிப்பது போய்,  மனிதரால் இழுக்கப்படும் அவ்வண்டிக்கான பொதுப்பெயராகிவிட்டது. ரிக்வேதிகளின் தலைவருக்கு மட்டும் இப்படிப்பட்ட மரியாதையா என எண்ணிய மற்ற வேதங்கள் ஓதுபவர்களின் தலைவர்கள் தமக்கு இது போல வண்டி வேண்டும் என மரியாதையைக் கேட்டு வாங்க ஆரம்பித்தார்கள். நாள்போக்கில் யாரிடமெல்லாம் அந்தஸ்தும் பணமும் அதிகாரமும் இருக்கிறதோ அவர்கள் எல்லாருமே இவ்வண்டிகளைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினர். ஆனால் வண்டியின் பெயர் மட்டும் அதன் மூல காரணமாக இருந்த ரிக்வேதிகளின் தலைவரின் நினைவாக ரிக்‌ஷா என்றே நிலைத்துவிட்டது.

தானே ஒரு ரிக்‌ஷா ஓட்டுநராய் நடித்த பொழுது, இந்த ரிக்‌ஷா ஓட்டுநர்களின் சிரமம் அறிந்த புரட்சித் தலைவர் அவர்களுக்கு மழைக்கவசம் தந்து மகிழ்வித்தது நம் நாட்டின் வரலாறு. கொடுத்து சிவந்த கரங்கள் கொண்ட தெய்வம் அவர் என்பதற்குச் சான்றல்லவா இது.  இயந்திரம் பொருத்திய வண்டி பின் தானி என மாறி இன்று நம் மாநிலத்தில் இப்படி கால்நடை போல மனிதன் நடத்தப்படும் அவலம் இல்லாமல் போய்விட்டது.  நம் நாட்டின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் இவ்வண்டி கிடையாது. ஆனால் தொழிலாளிகளின் நலனுக்காகப் போராடும் இடதுசாரிகளின் கோட்டையான மேற்குவங்கத்தில் மட்டுமே இவர்கள் இன்னும் இருப்பது ஒரு நகைமுரணே.


(1) https://en.wikipedia.org/wiki/Shah
(2) https://en.wikipedia.org/wiki/Vedas