மாயலோகம்!

எனக்குப் பேருந்தில் செல்வதை விட ரயில் பயணம் செய்வதுதான் பிடிக்கும். 

பெங்களூரில் புதிய வேலை. அப்பா அம்மா நண்பர்கள் என எல்லாரும் சென்னைதான் என்பதால் வெள்ளிக்கிழமை சாயங்காலமானால் சென்னைக்குக் கிளம்பிவிடுவேன். ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு மீண்டும் பெங்களூரு. 

சென்னை செண்ட்ரலில் ஏறினால் அரக்கோணம் தாண்டுவதற்குள் எல்லாரும் தூங்கிவிடுவார்கள். நான் மட்டும் கதவருகில் உட்கார்ந்து கொண்டேனானால் குளிர்க்காற்று முகத்தில் அடிக்கும். ரயிலுக்கே உண்டான ஒரு வாசனை என்னைச் சூழ்ந்திருக்கும். இருட்டில் ஆங்காங்கே மினுமினுக்கும் வெளிச்சம், தலையை ஆட்டிக் கொண்டு கடக்கும் மரங்கள், தடதடக்கும் ஆற்றுப்பாலங்கள் என்று எனக்காகவே ஒரு மாயலோகம் காத்திருக்கும். அடுத்த வாரம் செய்ய வேண்டிய வேலைகளை எல்லாம் மறந்து, அந்த மாய உலகத்தில் கரைந்து இருப்பேன். 

அன்றைக்கு என் இடத்தில் யாரோ ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார். தாடி, அழுக்கு வேட்டிச் சட்டை, வெறித்த பார்வை என்று கண்டாலே எரிச்சலை ஏற்படுத்தும் உருவம். டிக்கெட் கூட வாங்கி இருக்க மாட்டார், இவருக்கு என்ன ரிசர்வட் கம்பார்ட்மெண்ட்டில் வேலை என்று கோவம் தலைக்கேறியது.  

“இஸ் திஸ் யுவர் ஸ்பாட்?” அமெரிக்க வாசனையுடன் அவர் ஆங்கிலத்தில் கேட்டதை நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. “தமிழா?” எனத் தொடர்ந்தார். நான் தலையை ஆட்டினேன். கொஞ்சம் விலகி உட்கார்ந்து கொண்டு என்னை பக்கத்தில் உட்காரச் சொன்னார். 

“ப்ரோக்ராமர்தானே?” என்று அடுத்த கேள்வி வந்தது. “உங்களை கையில் இருந்த புத்தகத்தைப் பார்த்தேன். அதனால்தான் கேட்டேன்” என்று விளக்கமும் சொன்னார். 

“ஆமாம். இப்போதான் இந்த ப்ரோக்ராமிங் லேங்குவேஜ் கத்துக்கறேன். இந்த புக்கு ரொம்ப எளிமையா விளக்குது.  சிலச் சில இடங்கள் மட்டும் கஷ்டமா இருக்கு. ரெண்டு மூணு தடவை படிச்சு புரிஞ்சுக்கப் பார்க்கறேன்” முதன் முறையாக வாயைத் திறந்து அவருக்குப் பதில் சொன்னேன். 

“எந்த இடம் உங்களுக்குப் புரியலை?” மீண்டும் அமெரிக்க ஆங்கிலத்திற்குத் தாவினார். அப்பொழுது படித்துக் கொண்டிருந்ததைப் பற்றிச் சொன்னேன். எடுத்துக்காட்டு ஒன்றை வைத்துக் கொண்டு கல்லூரிப் பேராசிரியர் மாதிரி விளக்கிச் சொன்னார். மூன்று நாட்களாக முட்டிக் கொண்டிருந்தது முக்கால் மணி நேரத்தில் தெளிவாகப் புரிந்தது.  

“தம்பி, இன்னும் ஒண்ணு சொல்லட்டுமா?” என்றவரை பெரும் மரியாதையோடு பார்த்து, “சொல்லுங்க சார்” என்றேன்.  இயல்பாக சார் சேர்ந்தது எனக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. 

“நானும் உங்களை மாதிரித்தான் இருந்தேன். எப்போ பாரு வேலை வேலைன்னு அலுவலகமே கதியாக் கிடப்பேன். என் வேலை மட்டும் செஞ்சா போதும்ன்னு இல்லாம, புதிதாகச் சேர்பவர்களுக்குப் பயிற்சி தருவது, வாடிக்கையாளர்களுக்குப் பயிற்சி தருவது, பாடத்திட்டங்களை உருவாக்குவது, அதற்கான புத்தகங்களை எழுதுவது என்று வேலை சம்பந்தமாகவே வாரத்தின் ஏழு நாட்களையும் கழிப்பேன்.  கல்யாணம் நடந்து குழந்தை பிறந்த பின்னாடி கூட மாறலை. நினைச்சா எங்கேயாவது வெளிநாட்டு வாடிக்கையாளரைக் கவனிக்க அனுப்பிடுவாங்க. ஒரு கட்டத்தில் வீட்டுக்கு வந்து பழைய துணிகளைப் போட்டுட்டு அடுத்த நாள் வேற துணி எடுத்துக்கிட்டு அடுத்த ஊருக்குப் போகற மாதிரி இருந்தது. என் மகள் வளர்வதை எல்லாம் நான் பார்க்கவே இல்லை.” கொஞ்ச நேரம் மௌனமாக இருந்தார். நானும் பேசாமல் இருந்தேன். 

“ஒரு கட்டத்தில் என் மனைவியும் மகளும் எப்படியும் நாங்க தனியாத்தானே இருக்கோம். ஒரேடியாத் தனியாப் போயிடறோம்ன்னு பிரிஞ்சுட்டாங்க. அப்போதான் நான் பண்ணின தப்பெல்லாம் எனக்கே புரிஞ்சுது. வேலைக்குச் செலவழித்த நேரத்தில் கொஞ்சமேனும் குடும்பத்திற்குத் தந்திருந்தால் இப்படி ஆயிருக்காதேன்னு அதையே நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன். மன அழுத்தம் தாங்காம வேலையை விட்டேன், எங்க நிம்மதி கிடைக்கும்ன்னு அலைஞ்சுக்கிட்டு இருக்கேன்” என்றவர் குரல் ரொம்பவே கம்மிப் போயிருந்தது. 

“என் மகளுக்கு உன் வயசுதான் இருக்கும். அந்த உரிமையில் சொல்லறேன். பிரமோஷன் சம்பள உயர்வு எல்லாம் கொஞ்சம் குறைஞ்சாக் கூட பரவாயில்லைப்பா, ஆனால் வொர்க் லைப் பேலன்ஸ் மட்டும் சரியா இருக்கிற மாதிரி பார்த்துக்கோ” என்று என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு பேசாமல் அமர்ந்திருந்தார். 

“அப்போ நான் படிச்சுக்கிட்டு இருக்கிற புத்தகம்.. “ என்று இழுத்தேன். “ஆமாம், நான் எழுதியதுதான்” என்று சொல்லிவிட்டு எழுந்து போனார். 

அன்றிரவு என் மாயலோகம் கொஞ்சம் வெறுமையாக இருந்தது.  

நீங்கள் ஒரே ஒரு முறை சந்தித்த, ஆனால் இன்று வரை மறக்கமுடியாத ஒரு நபரைப்பற்றிச் சொல்லுங்கள் என்ற தலைப்புக்காக எழுதியது.