எத்தனைப் பண்டங்கள்! எத்துணைச் சுவை!

 

“ஐயா ராஜேஷ் அவர்களே, தீபாவளி நெருங்குகிறதே, தங்கள் இல்லத்தில் எத்துணைத் தித்திப்புப் பண்டங்கள் செய்து கொண்டு இருக்கிறீர்கள்?” என்று சங்கத்தமிழில் பேசிக்கொண்டே வீட்டுக்குள்ளே நுழைந்தான் சுரேஷ். 

“என்னடா? தமிழ் எல்லாம் ரொம்ப பலமா இருக்கு? என்ன விஷயம்?” 

“நீ வேற கதை, கட்டுரை, புத்தகம்ன்னு எழுத ஆரம்பிச்சுட்டியா? அதான் நானும் நல்ல தமிழில் பேசலாம்ன்னு பார்த்தேன்”. 

“நினைச்சது சரிதான். ஆனா நீ பேசின தமிழில் ஒரு குழப்பம் இருக்கே” 

“அப்படி என்னடா தப்பாப் பேசிட்டேன்?” 

“எத்துணைத் தித்திப்புப் பண்டங்கள்ன்னு ஏன் கேட்ட? எத்தனைத் தித்திப்புப் பண்டங்கள்ன்னு ஏன் கேட்கலை?” 

“இது என்னடா பிரச்சனையாப் போச்சு? எத்தனைன்னா பேச்சுத் தமிழ். எத்துணைன்னா இலக்கியத் தமிழ். அவ்வளவுதானே. இதுக்குப் போய் ஏன் இவ்வளவு அலட்டிக்கற?” 

“அங்கதாண்டா விஷயமே இருக்கு. எத்தனை வேற, எத்துணை வேற. ஒரு கேள்வி கேட்கறோம். அதுக்கு விடை எண்ணாக இருந்தால் அப்போ கேள்வியில் எத்தனைன்னு இருக்கணும். ஆனா விடை அளவாக இருந்தால் அங்க எத்துணை வரணும்”. 

“என்னடா குழப்பற? எனக்குப் புரியற மாதிரி எடுத்துக்காட்டோட சொல்லு”. 

“பரோட்டாக் கடைக்குள்ள வந்து சூரி பரோட்டா தின்னுக்கிட்டு இருக்கும் போது அங்க கேட்க வேண்டிய கேள்வி, பரோட்டா சூரி எத்தனைப் பரோட்டா தின்னாருன்னுதான். இங்க எத்துணைப் பரோட்டா தின்னாருன்னு கேட்கக்கூடாது. ஏன்னா இருபத்து மூன்று பரோட்டாக்களை தின்றார், அதுக்கு அப்புறம் கோட்டை அழிச்சுட்டு திரும்பி முதலில் இருந்து ஆரம்பிச்சார்ன்னு சொல்லும் போது உன் கேள்விக்கு விடை இருபத்து மூன்றுன்னு எண்ணிக்கையா வருது பார்த்தியா. அப்போ அங்க கேள்வி எத்தனைன்னுதான் இருக்கணும்”. 

“ஓஹோ, இது சரியான மேட்டரா இருக்கே. சரி, நம்பரா பதில் வரும்ன்னா கேள்வி எத்தனைன்னு இருக்கணும். இதே மாதிரி எத்துணைக்கு ஒண்ணு சொல்லு பார்ப்போம்”. 

“அவ்வளவுதானே. லவ் டுடேன்னு ஒரு படம். அதுல எஸ்பிபி பாடற பாட்டு ஒண்ணு வரும். என்ன அழகு, எத்தனை அழகு, கோடி மலர் கொட்டிய அழகுன்னு கேட்க ரொம்ப நல்லா இருக்கிற பாட்டு. ஆனா நாம என்ன சொன்னோம். எத்தனைன்னு வந்தா பதில் எண்ணிக்கையில் இருக்கணும்ன்னு சொன்னோம். அப்போ எத்தனை அழகுன்னு கேட்டா அஞ்சு புள்ளி நாலு ஏழுன்னா சொல்லுவோம்? அங்க எத்தனை அழகுன்னு கேட்கக் கூடாது. எத்துணை அழகுன்னுதான் கேட்கணும். பாடல் எழுதின வைரமுத்துவுக்குத் தமிழ் தெரியாதா? அவர் மெட்டுக்கு அமையணும்ன்னு எத்தனை அழகுன்னு போட்டுட்டார். ஆனா ரொம்ப அழகு, மிகவும் பெரியது, ரொம்ப நேரம் ஆச்சுன்னு எண்ணிக்கையில் இல்லாம அளவாக பதில் வரும் இடத்தில்தான் எத்துணைதான் போடணும்”. 

“புரியுது, அப்போ இந்த எவ்வளவு அப்படின்னு சொல்லறோமே அது?” 

“அது நாம் பார்த்த ரெண்டுக்குமே பொதுவானது. உன் கையில் எவ்வளவு விரல்கள்ன்னு கேட்கலாம்? அதுக்கு ஐந்துன்னு எண்ணிக்கையில் பதில் வரும். எவ்வளவு நேரமா காத்துக்கிட்டு இருக்கன்னு கேட்கலாம்? ரொம்ப நேரமா அல்லது கொஞ்ச நேரமாகத்தான்னு பதில் வரும். இதே மாதிரிதான் இத்தனை இத்துணை இவ்வளவு, அத்தனை அத்துணை அவ்வளவு எல்லாமே”. 

“நன்றாகப் புரிகிறது ஐயா. எனக்கு இது இனிப் பிரச்சனையல்ல என்று நம்புகிறேன்”. 

“ம்ஹூம். பிரச்சனை இருக்கு”. 

“ஐயையோ, திரும்ப முதலேர்ந்தா? இப்போ என்ன செஞ்சேன்”. 

“இது நீ மட்டும் இல்லைடா, பொதுவாகவே நிறையா பேரு செய்யற தப்புதான். பாக்கெட்ல காசு இருக்கான்னு கேட்டா, இருக்கு அல்லது இல்லை. அவ்வளவுதான். அந்த மாதிரி வேற ஆப்ஷன் இல்லாத இடத்தில்தான் இல்லைன்னு சொல்லணும். கேஸ் தீர்ந்து போச்சா? இருக்கு அல்லது இல்லை. அதோட ஓவர். 

ஆனா, நீ கமல் ரசிகனான்னு அந்த காலத்து ஆட்களைக் கேட்டா அவங்க ரஜினி ரசிகனா இருக்கும் பட்சத்துல நான் கமல் ரசிகனல்லன், ரஜினி ரசிகன்னு சொல்லணும். அங்க நான் கமல் ரசிகனில்லைன்னு சொன்னாச் சரி வராது. அதனாலதான் கவிஞர் எப்படிப் பாட்டு எழுதினார் நான் கவிஞனுமில்லை, நல்ல ரசிகனுமில்லை. அங்க இல்லை, அவ்வளவுதான் அதுக்கு மேல ஒண்ணும் கிடையாது. 

ஆனா அவரே வேற ஒரு பாட்டு எழுதும் பொழுது வான் நிலா நிலா அல்ல அப்படின்னு எழுதினாரு. ஏன்னா அதுக்கு மாற்றா அடுத்த வரியில் உன் வாலிபம் நிலான்னு எழுதினாரு பாரு. அப்போ வானத்துல இருக்கிற நிலாவுக்கு மாற்றா வாலிபத்தைச் சொல்லும் பொழுது அங்க வான் நிலா நிலா இல்லைன்னு  எழுதலை நிலா அல்லன்னு எழுதினாரு. இதெல்லாம் அவரு பாட்டா எழுதி அதுக்கு மெட்டுப் போட்டாங்களா அல்லது மெட்டுக்கு இவர் பாட்டு எழுதினாரான்னு தெரியாது. ஆனா இலக்கணத்தை மீறாம பாட்டு எழுதினதுனாலதான் அவர் கவிஞர். அவருக்கு ஈடு வேற யாரும் ‘இல்லை’. அவ்வளவுதான் மேட்டர்”. 

“இரு இரு. நாம பேச ஆரம்பிச்சது அல்ல, ஆனா நீ சொன்ன உதாரணத்தில் ஏன் ரசிகன் அல்லன்னு இருக்கு?” 

“வெரி குட். நல்லாத்தான் கவனிக்கற. அல்ல என்பதை எல்லாத்துக்கும் சொல்லக் கூடாது. பேசப்படறது அஃறிணைப் பொருளா, உயர்திணையா, ஒருமையா, பன்மையான்னு எல்லாம் பார்த்து அதுக்கு எது சரியான சொல்லோ அதைத்தான் பயன்படுத்தணும். 

அஃறிணை ஒருமைன்னா அன்று - நான் பார்த்த ஆடு அதுவன்று”.

“டேய், இலக்கணம் சொல்லச் சொன்னா ஆடுன்னு அரசியலை எல்லாம் இழுக்கற?” 

“அடப்பாவி. அக்கிரமம் பண்ணாதீங்கடா. சொல்ல வந்ததைச் சொல்ல விடு. 

ஆடு - அன்று. சரியா? அதையே ஆடுகள்ன்னு பன்மையில் சொன்னோம்ன்னா அதுக்குத்தான் அல்ல. நான் பார்த்த ஆடுகள் அவையல்ல அப்படின்னு சொல்லற மாதிரி. 

இதையே உயர்திணையை எடுத்துக்கிட்டா மூணு விதம் இருக்கு. ஒருமை ஆண், ஒருமை பெண், பன்மை. இந்த மூணும் வரும் போது அதே வரிசைல அல்லன், அல்லள், அல்லர் அப்படின்னு வரணும். உதாரணத்துக்கு

நான் பார்த்த பெண் இவள் அல்லள்

நான் பார்த்த ஆண் இவன் அல்லன்

நான் பார்த்த காவலர்கள் இவர்கள் அல்லர். 

இப்படி மொத்தம் அஞ்சு விதம் இருக்கு”. 

“அல்லன், அல்லள், அல்லரா? எனக்கு இந்த அல்லலே வேண்டாம். தலை சுத்துது. இவ்வளவு குழப்பம் இல்லாத வேற எதையாவது சொல்லுடா”. 

“உலகத்துல ஆர்வமா இலக்கணம் கத்துக்கறதுன்னா நீ ஒருத்தனாத்தான் இருப்ப போல”. 

“இந்த மாதிரி சினிமா உதாரணமெல்லாம் வெச்சுச் சொல்லித் தந்திருந்தா பள்ளிக்கூடத்தில் தமிழ் வாத்தியாருக்குச் சில்லரய சிதற விட்டு இருக்கலாமேடா”

“மூணாவதா இதையே எடுத்துப்போம். சில்லறையா சில்லரையான்னு பலபேருக்குக் குழப்பம் வரும். பெரிய நோட்டுக்குச் சில்லறை, சின்ன நோட்டுக்குச் சில்லரைன்னு கம்பர் காலத்திலேர்ந்து கடி ஜோக் வேற சொல்லுவாங்க. ஆனா இந்த வார்த்தைக்கு அர்த்தம் புரிஞ்சா இந்தக் குழப்பமே வராது”. 

“சரி, சொல்லு. அதையும் தெரிஞ்சுக்கறேன்”. 

“முழுசா இருக்கிற ஒண்ணை, சிறிய பகுதிகளா மாத்திக்கறதுக்குப் பேருதானே சில்லறை. ஒரு நூறு ரூபாய் நோட்டுக்குச் சில்லறை குடுங்கன்னு கேட்டா, பத்து பத்து ரூபாய் காயின் வரலாம், அஞ்சு இருபது ரூபாய் நோட்டு வரலாம். அம்பது ரூவா நோட்டு ஒண்ணு, அஞ்சு ரூவா காயின் பத்து கூட கிடைக்கலாம். இல்லையா? இப்படி முழுசா இருக்கிற ஒண்ணைப் பல பகுதிகளாக்கறதுக்குப் பேருதான் சில்லறை. 

பகுதிக்கு அறைன்னு ஒரு சொல் இருக்கு. அதனாலதான் முழுசா இருக்கிற வீட்டின் ஒரு பகுதியை சமையல் அறை, படுக்கை அறை, குளியல் அறைன்னு பிரிக்கறோம். சில அறைகள் என்பதைச் சேர்த்தா சில்லறைன்னு வருது பாரு. அதுதான் சரியான சொல். 

அரைன்னா என்ன? பாதி. மேல சொன்ன மாதிரி நூறு ரூபாய்க்குச் சில்லறை கேட்டா எப்பவுமே சரி பாதியா ரெண்டு அம்பது மட்டும்தான் தருவாங்களா என்ன? அதனால சில்லரைன்னு சொன்னாத் தப்புதான்”. 

“சூப்பர்டா. அம்மா ஸ்வீட் ரெடி ஆயிருச்சு வந்து டேஸ்ட் பாருன்னு கூப்பிடுவாங்கன்னுதான் உன் வாயைப்புடுங்கிக்கிட்டு இருந்தேன். வாசனை வருது. ரெடி ஆயிருச்சுன்னு நினைக்கறேன். நான் அங்க போய் என்ன நடக்குதுன்னு பார்க்கறேன். ஓக்கே பை!” 

அரை அம்மண ஆண்டி!

 

1931ஆம் ஆண்டு. இந்திய அரசியல் சட்டத் திருத்தங்களுக்கான பேச்சுவார்த்தைகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த தருணம். அதன் பகுதியாக இரண்டாம் வட்ட மேஜை மாநாட்டில் கலந்து கொள்வதற்காக இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் ஒரே பிரதிநிதியாக லண்டன் சென்றிருந்தார் காந்தி. தங்களின் ஆட்சியாளர்களோடு இந்தியர்கள் சரிசமமாக அமர்ந்து பேசுவது ஆங்கிலேயர்கள் பலருக்கு உறுத்தலாக இருந்தது. பின்னாட்களில் இங்கிலாந்தின் பிரதமராகப் பொறுப்பேற்ற வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் ஒரு படி மேலே சென்று, “இங்கு வக்கீலுக்குப் படித்துவிட்டு, கிழக்கு நாடுகளில் காணப்படும் அரை அம்மண ஆண்டிகளின் தோற்றத்தில், பிரிவினைவாதம் பேசித் திரிபவர், நம் மாளிகைப் படியேறி, நம் அரச பிரதிநிதிகளுக்குச் சமமாக அமர்ந்து பேசப் போகிறார்” என்று அறிக்கை விடுத்தார். அந்த அறிக்கையால் காந்திக்கு அரை அம்மண ஆண்டி (Half Naked Fakir) என்ற அடைமொழி கிடைத்ததுதான் மிச்சம். 

இன்று நமக்கு காந்தி என்றவுடன் நினைவுக்கு வருவது கையில் ஒரு கம்புடன் முட்டிக்கு மேல் தூக்கிக் கட்டப்பட்ட வேட்டியும், மேலுடலை மறைக்கப் போர்த்தப்பட்ட துண்டும் கொண்ட உருவம்தான். ஆனால் ஆரம்பத்தில் காந்தி அணிந்து கொண்ட உடைகள் இவை இல்லை. அவர் இந்த உடைகளுக்கு மாறியதற்குப் பின் ஒரு கதை இருக்கிறது, அரசியல் இருக்கிறது, சமுதாயத்தின் மீதான அக்கறை இருக்கிறது. 

https://www.cartoonistsatish.com/gandhi/

காந்தியின் தந்தையின் மரணத்திற்குப் பின் அவரின் குடும்பம் ஒரு சராசரிக் குடும்பமாகத்தான் இருந்தது. அவர் மேற்படிப்புக்காக இங்கிலாந்து செல்ல முடிவான பின்பு அதற்கான செலவுகளுக்குப் பணம் திரட்டுவது அவர்களுக்கு அவ்வளவு எளிதாக இல்லை. ஆனால் இங்கிலாந்தில் அணிவதற்கு ஏற்ற உடைகளைக் காந்தி வாங்கிக் கொண்டதாகத் தன் சுயசரிதையில் எழுதி இருக்கிறார். அப்பொழுது வாங்கிய கோட்டுகளும் கழுத்துப்பட்டைகளும் ஆரம்ப காலத்தில் தனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றும் பின்னாட்களில் கோட்டுகளையும் கழுத்துப்பட்டைகளையும் விரும்பி அணியத் தொடங்கியதாகவும் அவர் குறிப்பிட்டு இருக்கிறார். 

இந்தியாவில் இருந்து கொண்டு சென்ற உடைகள் அங்கிருந்த கலாச்சாரத்திற்கு ஏற்றவையாக இல்லை என்று உணர்ந்து லண்டனில் புதிய உடைகளை காந்தி வாங்கிக் கொண்டார். கோட்டு சூட்டும், கழுத்துப்பட்டையும், தங்க கைக்கடிகாரமும், தொப்பியுமாக அவர் ஐரோப்பிய உடைகளுக்கு முழுதும் மாறினார். ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் படிக்க வந்திருக்கும் மாணவனுக்கு இத்தனை படாடோபம் தேவை இல்லை என்று செலவுகளைக் குறைத்தும் கொண்டார். 

அங்கிருக்கையில் அவர் தமக்குப் பின் இங்கிலாந்து வரும் இந்தியர்களுக்கு, குறிப்பாக மாணவர்களுக்கு, உதவியாக இருக்கும் வரையில் லண்டன் கையேடு (Guide to London) என்ற தலைப்பில் ஒரு சிறு புத்தகத்தை எழுதினார். அதிலும் கூட ஐரோப்பிய பாணி உடைகளான overcoat, morning coat, waistcoat, jacket suit, pairs of trousers, drawers (woollen, cotton or merino), woollen vests போன்றவற்றைக் கொண்டு வர வேண்டும் எனப் பட்டியலிட்டுள்ளார். இங்கிலாந்தில் இருந்து இந்தியாவிற்குத் திரும்பி வந்து பாரிஸ்டராகப் பணிபுரிய முனைந்த பொழுதும் அவரின் உடைகளில் மாற்றங்கள் ஏதும் இல்லை. இன்னும் சொல்லப் போனால், தன்னுடைய அண்ணன் வீட்டில் தங்கி இருந்த பொழுது அண்ணனின் குழந்தைகளையும் தன் பையனையும் கூட ஐரோப்பிய பாணி உடை அணியச் செய்ததாக காந்தியே எழுதி இருக்கிறார். 

இந்தச் சூழலில்தான் அவரது தென்னாப்பிரிக்கப் பயணம் அமைந்தது. அங்கு முதலில் அவர் அணிந்த கோட்டும் தலைப்பாகையும் அவரை அந்நியப்படுத்திக் காட்டினாலும் அவர் அதையே அணிந்தார். அங்கு சென்ற சில நாட்களிலேயே காந்திக்கு மாவட்ட நீதிமன்றம் ஒன்றிற்குச் செல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தது. அங்கு அவர் அமர்ந்திருந்த பொழுது அவரின் தலைப்பாகையை நீக்கச் சொல்லி வலியுறுத்தப்பட்டார். ஆனால் காந்தியோ அதற்கு ஒத்துக்கொள்ளாமல் அந்த நீதிமன்றத்தில் இருந்து வெளியேறினார். பின் வெகு நாட்களுக்கு அவர் அங்கு தலைப்பாகை அணியும் பழக்கத்தைக் கைவிடவில்லை. இது குறித்து அவர் நாளிதழ்களில் எழுத, அவரின் பெயர் பலருக்கும் தெரிய வந்தது. காந்தி தான் அணியும் உடையை ஓர் அரசியல் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்துவது இங்கேயே தொடங்கிவிட்டது. 

காந்தி இந்த தலைப்பாகை அணியும் உரிமையை தனக்கு மட்டும் வேண்டுமெனப் போராடவில்லை. பாலசுந்தரம் என்ற தமிழர் அங்கு ஒப்பந்தக் கூலிக்காரராக வேலை பார்த்து வந்தார். அவருடைய முதலாளி கோபத்தில் கண்டபடி அவரை அடித்துக் காயப்படுத்திவிட அவர் காந்தியின் உதவி நாடி அவரைப் பார்க்க வந்தார். அப்பொழுது சமூகத்தில் தம்மை விட மேலான நிலையை இருந்தவர்களைப் பார்க்கும் பொழுது தலைப்பாகையைக் கழட்டி வைத்துக் கொள்வது வழக்கம். அதன்படி பாலசுந்தரமும் காந்தியைப் பார்க்கும் முன் தன் தலையில் கட்டியிருந்த தலைப்பாகையை அவிழ்த்துக் கையில் வைத்துக் கொண்டு காந்தியை வணங்கினார். சக மனிதன் இப்படி வணங்க நேர்ந்ததைக் கண்டு திகைப்படைந்த காந்தி அவரை மீண்டும் தலைப்பாகையை அணிய நிர்பந்தித்தார். மிகுந்த தயக்கத்தோடு பாலசுந்தரம் தலைப்பாகையை அணிந்தாலும் அவர் முகத்தில் தென்பட்ட பெருமிதம் தனக்கு மகிழ்ச்சியை அளித்தது என்று காந்தி குறிப்பிட்டு இருக்கிறார். 

ஆனால் தேவைப்பட்ட நேரத்தில் காந்தி உடை விஷயத்தில் சமரசம் செய்யவும் தயங்கவில்லை. ஒரு முறை, அந்நாட்டின் உச்ச நீதிமன்றத்தில் காந்தி வழக்காட நேர்ந்த பொழுது அங்கிருந்த தலைமை நீதிபதி வக்கீல்களுக்கான உடை குறித்த விதிகளை குறிப்பிட்டு காந்தி தலைப்பாகையை அணியக் கூடாது என்று சொன்ன பொழுது அவ்வழக்கின் முக்கியத்துவத்தைக் கருதி காந்தி அந்த கோரிக்கைக்கு உடன்பட்டு தலைப்பாகையை அவிழ்த்துவிட்டு வாதாடினார். அவரின் நண்பர்களுக்கு அந்தச் செய்கையில் ஒப்புதல் இல்லை என்பதை அறிந்து, அவர்களிடையே தான் ஏன் அப்படிச் செய்ய நேர்ந்தது என்பதை விளக்கினார். சில நேரங்களில் பெரிய இலக்கினை அடைய இது போன்ற சிறிய சமரசங்களைச் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற தன் நம்பிக்கையை எடுத்துச் சொன்னார். அவரின் சத்யாகிரகப் போராட்ட வழியில் இந்தச் சமரசங்கள் ஒரு முக்கியமான இடத்தைப் பிடித்தன. 

காந்தி தென்னாப்பிரிக்க அரசியலில் தீவிரமாக இயங்கிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் இந்தியா வந்திருந்தார். அந்நேரம் அவர் கர்சன் பிரபு, இந்தியா கிளப் என்ற இடத்தில் அளித்த விருந்தில் கலந்து கொண்டார். பொதுவாக இந்தியா கிளப்பிற்கு இந்திய உடைகளில் வருபவர்கள் அன்று கோட்டும் பூட்ஸும் அணிந்து வந்திருந்ததைக் கண்டு வியந்த அவர், அப்படி உடையணிந்த நண்பர் ஒருவரிடம் ஏன் இப்படி உணவகத்தில் பரிமாறும் சிப்பந்திகளைப் போல உடையணிந்து வந்திருக்கிறீர்கள் என வினவினார். அதற்கு அந்த நண்பர், நாங்கள் கர்சன் பிரபுவிற்கு வேலையாட்கள்தானே. அதனால் இந்த வேஷத்தை அணிய வேண்டியிருக்கிறது என மனம் நொந்து பதில் சொன்னார். இந்நிகழ்வு, மற்றவர்களுக்காக நம் பழக்கவழக்கங்களை மாற்றிக் கொள்ளத்தான் வேண்டுமா என்ற கேள்வியை காந்தியின் மனத்தில் எழுப்பியது. 

தென்னாப்பிரிக்காவிற்குத் திரும்பிய காந்தி, தான் அணியும் உடைகளில் அடுத்த மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்தார். ஐரோப்பிய பாணி உடைகளை விடுத்து இந்திய பாரம்பரிய உடைகளை உடுத்தத் தொடங்கினார். இந்த மாற்றம் ஒரே நாளில் நடந்த ஒன்றல்ல. காந்தி படிப்படியாக இந்த மாற்றத்திற்குத் தன்னை உட்படுத்திக் கொண்டார். தான் போராடும் மக்களோடு தன்னை இணைத்துக் கொள்ள இது ஒரு வழியாக அவருக்குப் பட்டது. 

தென்னாப்பிரிக்காவில் தன் பணி முடிந்து லண்டன் வழியாக இந்தியாவிற்கு 1915ஆம் ஆண்டு நிரந்தரமாக திரும்பினார் காந்தி. லண்டனில் இருந்து இந்தியா வரும் பொழுதே இந்திய பாரம்பரிய ஆடைகளைத்தான் அணிய வேண்டும் என்ற தீர்மானத்திற்கு வந்துவிட்டார். அதன்படி அவர் ஒரு வேட்டியும் மேற்சட்டையும், வட இந்திய பாணி தலைப்பாகையுமாகத்தான் கப்பலில் பயணம் செய்தார். கஸ்தூர்பாவும் ஒரு சாதாரணமானச் சேலையையே உடுத்தி இருந்தார். இந்த எளிமையான கோலத்தில் இவ்விருவரையும் பார்த்த மக்கள் திகைத்து நின்றார்கள். அவரின் இந்த உடை சராசரி மக்களோடு ஒரு நெருக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. காந்தி இந்தியாவிற்கு திரும்பி வந்த நிகழ்வின் நூறாவது ஆண்டு கொண்டாட்டத்தின் பகுதியாக இந்திய தபால்துறை கஸ்தூர்பா, காந்தி இருவரின் எளிமையான தோற்றத்தின் படங்களைக் கொண்ட தபால்தலைகளை வெளியிட்டது. 

PC - Hariharan Sankaran

பணக்காரர்களும் தலைவர்களும் ஐரோப்பிய நாகரிகத்தை பின்பற்றி வந்த நேரத்தில், இப்படி எளிமையான உடைகளில் மேடை ஏறிய காந்தியை வியந்து பார்த்தனர் இந்திய மக்கள். காந்தி தன்னை வித்தியாசப்படுத்திக் கொள்ள இப்படி உடை அணியவில்லை, தான் எது சரி என்று நம்பினாரோ அதைத்தான் செய்தார். தனது நம்பிக்கைகள் மாறும் பொழுது அதற்கேற்ற மாதிரி தன் நடவடிக்கைகளில் மாற்றங்களைச் செய்து கொள்வதில் அவர் தயங்கியதே இல்லை. 

இந்தியா திரும்பிய காந்தி, தனது அரசியல் குருவான கோகலே அவர்களின் அறிவுரைப்படி, ஒரு வருட காலம் இந்தியாவைச் சுற்றிப் பார்த்து, இம்மக்களோடு பழகி, அவர்களது தேவைகளையும் எதிர்பார்ப்புகளையும் புரிந்து கொண்டு, அதற்காக தீர்வுகளை யோசித்துவிட்டு, தீவிர அரசியலில் இறங்கலாம் என முடிவு செய்தார். சாதாரண மக்களோடு பழக மூன்றாம் வகுப்பிலேயே பெரும்பாலும் பயணம் செய்தார். எளிமையான உடைகளை அணிந்து மூன்றாம் வகுப்புப் பெட்டிகளில் பயணம் செய்த தலைவர்களை பார்த்தே இராத மக்களுக்கு காந்தியின் நடவடிக்கைகள் ஆச்சரியத்தை அளித்தன. இந்த எளிமை எதிர்பார்க்கப்பட்டதில்லை என்பதால் காந்திக்கு சில இடங்களில் அவரை அடையாளம் தெரியாமல் ஒரு தலைவருக்கு உண்டான மரியாதை கிடைக்காமல் சிரமங்கள் ஏற்பட்டதும் உண்டு. அவற்றை எல்லாம் அவர் தன் போக்கில் எதிர்கொண்டாரே தவிர தன் கொள்கைகளை மாற்றிக் கொள்ளவில்லை. 

உதாரணமாக 1915ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் சென்னைக்கு வந்த பொழுது காந்தியை வரவேற்க ரயில்நிலையத்தில் குழுமி இருந்த தலைவர்கள் அவரைத் தேடி முதல் வகுப்புப் பெட்டிகளை நோக்கிச் செல்ல, மூன்றாம் வகுப்புப் பெட்டியில் இருந்து இறங்கிய காந்தியை யாருமே கண்டு கொள்ளவில்லை. அவரே தம்மை வரவேற்க வந்தவர்களைத் தேடிச் செல்ல வேண்டிய நிலைமை உண்டாயிற்று. 

பொதுவாக தலைவர்களும் சமூகத்தில் பெரும் அந்தஸ்து கொண்டவர்களும் வெளிநாட்டுத் துணிகளை அணிவது இந்தியாவின் பொருளாதாரத்திற்கு நல்லதல்ல, இந்தியர்கள் இந்தியாவில் தயார் செய்யப்படும் உடைகளையே அணிய வேண்டும் என்ற கருத்தினை முன்வைக்கத் தொடங்கினார் காந்தி. காதி எனப்படும் கைத்தறி ஆடைகளை மாற்றாக அடையாளம் காட்டினார். இந்திய கைத்தறியை மீண்டும் மக்களுக்கானதாகச் செய்யவும் முயற்சிகளை முன்னெடுத்தார். அந்த முயற்சியைத் தனது ஆசிரமத்தில் இருந்தே தொடங்கினார். 

இந்தியாவில் தனது முதல் ஆசிரமத்தை அகமதாபாத்தில் அமைக்க காந்தி முடிவு செய்ததில் ஆச்சரியம் இல்லை. அவர் ஒரு குஜராத்தி, எனவே அங்கே இருந்து தன் சேவையைத் தொடங்க அவர் முடிவு செய்தது நியாயமே. ஆனால் அம்முடிவுக்கு பின் வேறு ஒரு காரணமும் இருந்தது. அகமதாபாத் கைத்தறிக்குப் பெயர் போன நகரம். ஆனால் அச்சமயத்தில் அந்தத் தொழில் அங்கே நசிந்து போயிருந்தது. அதனை மீட்கும் வகையில் தனது ஆசிரமத்தை அங்கே அமைக்கப் போவதாக காந்தி முடிவெடுத்தார். தனது ஆசிரமத்தில் கைராட்டை மூலம் நூல் நூற்பதற்கும், அந்த நூலை துணியாக நெய்யத் தேவையான ஏற்பாட்டையும் செய்தார். 

1916ஆம் ஆண்டு பனாரஸ் ஹிந்து பல்கலைக்கழகத்திற்கான அடிக்கல் நாட்டு விழாவினை ஒட்டி ஹார்டிங் பிரபுவை பாராட்டி அளிக்கப்பட்ட விருந்தில் காந்தி கலந்து கொண்டார். இந்த விருந்தில் கலந்து கொண்ட அரசர்கள் பட்டாடைகளும், நகைகளும், விலையுயர்ந்த கற்கள் பதிக்கப்பட்ட தலைப்பாகைகளும், தங்க உறைகளில் தொங்கிய கத்திகளுமாக இருந்தது காந்தியின் கண்களை உறுத்தியது. அவர்களில் சிலரும் கூட தாங்கள் வேண்டாவெறுப்பாகவே இப்படி வர வேண்டி இருக்கிறது எனச் சொன்னது காந்திக்கு புகழுக்கும் பதவிக்கும் இவர்கள் இப்படி எல்லாம் செய்ய வேண்டியிருப்பதை நினைத்து வெறுப்பாக இருந்தது. அனைவரும் இந்திய துணிகளை அணிய வேண்டும் என்ற முழக்கத்திற்கு இது சரியான தூண்டுகோலாக இருந்தது. 

சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் ஒரு பகுதியாக அந்நிய துணிகள் பகிஷ்கரிப்பு என்ற போராட்டத்தை காந்தி அறிவித்தார். ஜூலை 31, 1921, அன்று மும்பையில் அந்நிய துணிகள் கொளுத்தப்பட்டன. ஆங்கிலேய உடைகள் நம் அடிமைத்தனத்தின் அடையாளம் என முழங்கினார் காந்தி. இப்போராட்டம் இந்தியா முழுவதும் எடுத்துச் செல்லப்பட்டது. கதர் அணிவது தேசபக்தியின் அடையாளம் என்றானது. 

இதற்கெல்லாம் முத்தாய்ப்பாக ஒரு நிகழ்வு அந்த வருடம் காந்தி தமிழகம் வந்த பொழுது நிகழ்ந்தது. தமிழகத்தில் சுற்றுப்பயணம் செய்து கொண்டிருந்த காந்தி மதுரைக்குச் செல்லும் வழியில் திண்டுக்கல்லுக்கு வருகை தந்தார். அங்கே அவரை வரவேற்ற விவசாயிகள் மேலாடை அணியாமல் இருந்ததைக் கண்ட காந்தி, அவர்கள் ஏன் அப்படி இருக்கிறார்கள் எனக் கேட்டார். தாங்கள் வறுமையில் இருப்பதால் காதி உடைகள் வாங்கும் வசதி இல்லை, அதனால் வேட்டி மட்டும் கட்டிக் கொண்டு மேலாடை இல்லாமல் இருக்கிறோம் என அவர்கள் சொன்னது காந்தியின் மனத்தில் ஆழமாகப் பதிந்தது. 

மதுரை வந்து சேர்ந்த காந்தி, செப்டம்பர் 22ஆம் தேதி தான் இனி ஒரு நான்கு முழ வேட்டியும் மேலே ஒரு துண்டும் மட்டுமே அணிவது என்ற முடிவினை எடுத்தார். அன்று நடந்த பொதுக்கூட்டத்தில் பேசுவதற்கு முன், தனது வேட்டியை இரண்டாகக் கிழித்து அதையே தன் உடையாக அணிந்து கொண்டு வந்தார். வறுமையில் இருக்கும் மக்களின் உணர்வினைப் பிரதிபலிக்கும் வகையிலேயே தான் இந்த ஆடைக்குறைப்பு என்ற முடிவுக்கு வந்ததாக காந்தி எழுதி இருக்கிறார். அன்றிலிருந்து அதுவே அவர் நிதமும் அணியும் உடையாக நிலைத்தது. அந்த உடையிலேயே லண்டனில் பேச்சுவார்த்தை நடத்தவும் போக ‘அரை அம்மண ஆண்டி’ என்ற பட்டமும் கிடைத்தது. 

இன்றும் காந்தி என்றாலே அவரது எளிமையான உடையும், கைராட்டையும்தான் நம் மனத்தில் முதலில் தோன்றும். அந்த அளவிற்கு அவரது உடையின் தாக்கம் இன்றளவிற்கு நீடித்து இருக்கிறது. ஆரம்ப காலத்தில் காந்தி தன்னைத் தனியாகத் தெரியச் செய்யும் உத்தியாகவோ அல்லது ஒரு புரட்சியாகவோ இதனைச் செய்யவில்லை. ஆனால் உடையையும் ஓரு போராட்டக் கருவியாகப் பயன்படுத்த முடியும் என உணர்ந்த பின் அதனை அவ்வகையில் கையில் எடுக்க அவர் தயங்கவில்லை. இந்திய கைத்தறியை அரசியல் அடையாளமாக முன்வைத்து, அதனை தேசியவாதிகளின் சீருடையாக அவர் செய்தததால் இன்றும் கூட தலைவர்கள் கதர் அணிவது என்பது ஒரு பழக்கமாகவே இருக்கிறது. அதுவே காந்தியின் உடை அரசியலின் வெற்றி. 

(யாவரும் மின்னிதழின் காந்தி சிறப்பிதழுக்காக எழுதப்பட்ட கட்டுரை - https://www.yaavarum.com/arai-ammana-aandi/)

The Half Naked Fakir!

 

The year was 1931. The Second Round Table Conference on Indian Constitutional Reforms was held in London. Mahatma Gandhi attended as the sole representative of the Indian National Congress. Some British leaders and members of the public could not accept that Indians had an equal seat at the table with their British rulers. 

Winston Churchill, who later became Prime Minister of England, vented his anger in a vehement statement. He remarked, “It is alarming and also nauseating to see Mr. Gandhi, an Inner Temple lawyer, now become a seditious fakir of a type well known in the East, striding half-naked up the steps of the Viceregal Palace, while he is still organizing and conducting a defiant campaign of civil disobedience, to parley on equal terms with the representative of the King-Emperor.” Out of that remark came yet another sobriquet for Gandhi: the “Half Naked Fakir.”

Today when we think of Gandhi, the image that comes to mind is of an old, lean man with a stick in his hand, a half dhoti around his waist, and the other half wrapped across his upper body. But Gandhi did not always dress this way. There is a story behind this attire, a political meaning, and a deep social concern.

PC: https://www.cartoonistsatish.com/gandhi/

After the death of his father, Gandhi’s family faced financial difficulties. Yet they managed to support his education in England including purchasing of western clothes. In his autobiography Gandhi mentioned that about the purchase and that he was initially uncomfortable in coats and ties. Over time he grew used to them and even started liking them. He even found that his clothes were not fashionable enough in London and bought new clothes. He wore suits and ties with a golden watch and a hat, until he realized that such a life was too ostentatious for a student and cut down his expenses.

While in London, Gandhi authored a booklet titled Guide to London to help other students planning to travel there. In it, he listed essentials such as an overcoat, morning coat, waistcoat, suit, trousers, woollen or cotton drawers, and woollen vests. After returning to India as a qualified barrister, Gandhi continued to wear western clothes. When he lived with his brother, he even insisted that his son and nephews wear them.

Later, Gandhi moved to South Africa. There he wore a coat and turban, which looked unusual in local society. Shortly after his arrival he attended a district court session where he was asked to remove his turban. Gandhi refused and walked out. He wrote about the incident in a newspaper, which brought him to public attention. From that time, he began to use clothing as a political tool and continued to wear his turban.

He did not fight for his rights alone. Once, a Tamil indentured laborer named Balasundaram approached him for help after being beaten by his supervisor. At that time, custom required those of lower status to remove their headgear and bow when meeting their superiors. Gandhi was disturbed by this humiliation and insisted that Balasundaram put his turban back on. Though reluctant, Balasundaram obeyed, and Gandhi later recalled that he was happy to see the gleam in Balasundaram’s eyes.

Yet Gandhi was also ready to compromise when necessary. On one occasion, while arguing a case in the Supreme Court of South Africa, the Chief Justice asked him to remove his headgear in line with court rules. Gandhi complied, explaining later, to his friends who disapproved his decision, that small compromises were sometimes necessary to achieve greater goals. Such thinking became central to his Satyagraha.

During a visit to India from South Africa, Gandhi attended a dinner hosted by Lord Curzon at the India Club in Kolkata. To his surprise, he saw Rajas and Maharajas dressed in outfits that reminded him of hotel waiters. When he asked about this, one of them replied bitterly, “Do you see any difference between the waiters here and us? They serve us, and we serve Lord Curzon.” This left Gandhi wondering whether Indians needed to change their habits to please others.

Back in South Africa, Gandhi gradually abandoned western clothes and began wearing traditional Indian dress. For him, this was a way to connect with the people whose causes he represented.

In 1915, Gandhi left South Africa for good and returned to India after visiting England. On his way back, he resolved to wear only traditional Indian clothes. When he landed in Mumbai, he wore a dhoti, shirt, and cap. Kasturba Gandhi too wore a simple sari. The sight of such a well-known leader dressed so simply astonished the public. Later, when stamps were issued to mark the centenary of Gandhi’s return to India by the Indian Postal Department, both Gandhi and Kasturba were depicted in their simple attire.

PC - Hariharan Sankaran

At a time when elites followed western fashion, Gandhi’s choice of plain clothing stood out. It was not a stunt to differentiate himself. He believed sincerely that simple clothing brought him closer to ordinary people. His beliefs evolved over time, and he readily adjusted his lifestyle to match them.

Following the advice of his mentor Gokhale, Gandhi spent a year traveling across India before entering active politics. He rode mostly in third class compartments to meet people directly. His attire often led to difficulties. Many failed to recognize him or did not offer him the respect due to a leader. He accepted this calmly. In April 1915, for example, when Gandhi arrived in Chennai, local leaders searched the first class coaches for him, while he quietly alighted from third class. Eventually, he had to approach them himself.

Gandhi promoted the idea that Indians should wear locally made clothes instead of imported ones. He introduced khadi, handspun cloth, as a symbol of self-reliance and patriotism. To support this, he established his first ashram in Ahmedabad, not only because it was his home state but also because the city was known for its local handloom industry and it was in decline. He wanted to revive it through spinning and weaving, which he arranged in his ashram.

In 1916, Gandhi visited Banaras to take part in the foundation laying ceremony for the Banaras Hindu University. As part of the event, a banquet was held to honor Lord Hardinge, Gandhi saw Indian princes adorned with jewels and costly clothes at the event. Some confessed they had been forced to dress that way. Gandhi was pained by this, and the event strengthened his call for Indians to wear Indian clothes.

By 1921, during the Non-Cooperation Movement, he launched a campaign to boycott foreign clothes. At a public event in Mumbai on July 3, foreign clothes were set on fire. Gandhi declared that they were symbols of enslavement. This boycott soon spread around the nation and wearing khadi became a mark of patriotism.

Later that year, while touring Tamil Nadu, Gandhi reached Madurai. Farmers, who came to receive him in Dindigul, a town enroute, wore only dhotis without shirts, saying they could not afford khadi clothes. Deeply moved, Gandhi decided to share their condition. On September 22, 1921, he tore a dhoti in two, wore one half around his waist and draped the other across his shoulders, and addressed a public meeting. From then on he wore only this attire, earning forever the title of the “The Half Naked Fakir.”

Even today, when Gandhi is remembered, the images that come to mind are his simple clothes and the charkha. His clothing became an enduring symbol of resistance and identity. At first, his attire was a personal choice, not a political statement. But once he realized its power as a tool of protest, he embraced it fully. The fact that khadi remains associated with Indian politics today is the lasting success of his “dress politics.”

முயற்சி உடையார்…

நான் வளர்ந்தது கல்லிடைக்குறிச்சி என்ற கிராமம். எங்கள் தெருவின் முடிவில் கன்னடியன் கால்வாய் தண்ணீர் முட்ட முட்ட ஓடிக்கொண்டிருக்கும். அது போதாதென்று அதைத் தாண்டி வயல்வெளிகளினூடே கொஞ்சம் தூரம் நடந்தால் வற்றாத ஜீவநதி, தாமிரபரணி. நன்னீர் எங்களுக்குத் தண்ணீர் பட்ட பாடு. வீடுகளில் குளியலறை இருந்தாலும் எல்லாருமே பெரும்பாலும் கால்வாயிலோ நதியிலோ குளிப்பதுதான் வழக்கம். ஆடிப்பெருக்கு, ஆவணி அவிட்டம் என்றில்லாமல் நிதக்குளியலே ஓடும் நீரில்தான். வேட்டி, துண்டுகளை துவைத்து எடுத்துக் கொண்டு வந்தால் வீடு வருமுன் காய்ந்துவிடும். மடித்து வைத்துவிட வேண்டியதுதான். 

இப்படி ஒரு சூழ்நிலை அமைந்தால் சிறுவர்கள் நிலையைச் சொல்லவும் வேண்டுமா? நினைத்தால் குளிக்கக் கிளம்பிவிடுவோம். வீட்டுக்குத் தெரிந்த குளியல், வீட்டுக்குத் தெரியாமல் போடும் குளியல், காலையில் குளியல், மாலையில் குளியல் எனத் திரைகள் இல்லாத காலத்தில் கரைகளில்தான் வாழ்வோம். புளி, உப்பு, வெல்லம் என்றெல்லாம் வீட்டுக்குத் தெரியாமல் எடுத்துக் கொண்டு போய் அங்கிருக்கும் கல்லை வைத்து அரைத்து ஆளுக்கொரு பந்தாக்கி உண்பது போன்ற வழக்கங்கள் உண்டு.  திருட்டு மாங்காய், திருட்டு இளநீர் போன்றவை வேறு அவ்வப்பொழுது துணைக்கு சேரும். ஆடிப் பதினெட்டன்று ஊரே திரண்டு ஆற்றங்கரையில்தான் இருக்கும். குளிப்பதும், உண்பதும், மீண்டும் குளிப்பதும் என ஆடிப்பெருக்கு ஓர் அட்டகாசமான பண்டிகை. 

கால்வாய்க்கும் சரி, ஆற்றுக்கும் சரி, கரைகளில் கற்களால் அமைந்த படிகளும், பெண்கள் குளிக்கத் தனியாக கற்கூரைகள் வேய்ந்த மண்டபங்களும் உண்டு. இவற்றிற்குப் படித்துறைகள் எனப் பெயர். கால்வாய் மேல் சிறு பாலம் ஒன்றும் உண்டு. சிறுவர்கள் போனால் குளித்தோம் வந்தோம் என்றிருக்க மாட்டார்கள். மணிக்கணக்கில் தண்ணீரில் விளையாடி வெளியே வரும் பொழுது கண்களெல்லாம் சிவந்து, உள்ளங்கைத் தோலெல்லாம் சுருங்கி வீட்டுக்குப் போனால் இவ்வளவு நேரம் ஆட்டம் போட்டதைக் காண்பித்துக் கொடுத்து அடி வாங்க வைத்துவிடும். மேல் படிகளில் இருந்து குதிப்பது, பாலத்தில் இருந்து குதிப்பது, மறுகரையைத் தொட்டு வரும் போட்டிகள் என களேபரமாகத்தான் இருக்கும். 

சிறுவர்களுக்கு மட்டுமல்ல விளையாட்டு!

நான் மட்டும் படிகளை விட்டு நகர மாட்டேன். எல்லாரும் நீச்சல் கற்றுக் கொண்ட பொழுது எனக்கு ஏனோ கற்றுக் கொள்ள வாய்க்கவில்லை. என் அண்ணன்கள் இருவருக்கும் எனக்குமான வயது வித்தியாசம் அதிகம் என்பதாலோ என்னவோ அவர்களிடம் கற்றுக் கொள்ளும் வாய்ப்பு எனக்கு அமையவில்லை. கடைசிப்படிக்குச் சென்றால் கழுத்தளவுத் தண்ணீர் வரும். அதுதான் என் எல்லை. அதைத்தாண்ட ஏனோ இனம்புரியாத பயம். 

இத்தனைக்கும் என் நண்பர்கள் சொல்லித் தர முயலாமல் இருந்ததே இல்லை. நல்லபடியாகச் சொல்லிப் பார்ப்பார்கள், திட்டுவார்கள், கேலி செய்வார்கள், கெஞ்சிக்கூடப் பார்ப்பார்கள். ஆனால் கடைசிப் படியை விட்டு என்னை நகர்த்துவது அவர்களுக்கு முடியாத காரியமாகவே இருந்தது. கால் கொஞ்சம் படியை விட்டு நகர்ந்தால் கூட உடனே முதற்படிக்குப் போய் விடுவேன். 

எனக்கும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டாம் என்றெல்லாம் இல்லை. தைரியம் வரும் நாட்களில், “சரி, இன்றைக்குக் கற்றுக் கொள்கிறேன்” என்பேன். ஆனால் அந்தத் தைரியம் எல்லாம் தண்ணீரில் இறங்கும் வரைதான். தண்ணீரில் கால் வைத்த பின் பழைய குருடி கதவைத் திறடி எனப் படி வாசம்தான். அந்த வயதில் எனக்கிருந்த ஆஸ்த்துமா தொந்தரவோ பல நாட்கள் தண்ணீரில் இறங்கவே தடைபோட்டுவிடும். 

இப்படி இருக்கையில் ஒரு நாள் நான்கைந்து பேர் ஆற்றுக்குப் போகலாம் எனக் கிளம்பி கால்வாயின் பாலமேறி நடந்தோம். பாதி பாலம் கடந்த பொழுது என் இரு பக்கத்திலும் இருந்த நண்பர்கள் என்னை அலேக்காகத் தூக்கி தண்ணீரில் வீசி விட்டனர். பாலத்திற்கு அடியில் இன்னும் சிலர் இருந்தார்கள் என்று எனக்குத் தெரியாது. விழுந்த வேகத்தில் தண்ணீரில் மூழ்கி எழுந்தேன், தண்ணீரைக் குடித்தேன். அங்கிருந்த நண்பர்கள் பாலத்தின் தூண்களை பிடித்துக் கொண்டு, தண்ணீரிலேயே மிதக்கச் செய்து ஆசுவாசப்படுத்தினர். பிறகு மெதுவாக என்னைக் கையையும் காலையும் அடிக்கச் சொல்லிக் கரை சேர்த்தனர். 

இது ஆற்றுப்பாலம்

அதன் பின்னரும் பயம் விலகவில்லை. ஆனால் என்னமோ நானே வலிய பாலத்தில் இருந்து குதித்தாற் போல,  “பாலத்தில் இருந்தே குதித்துவிட்டாய், படியில் இருந்து கொஞ்ச தூரம் வா” என்றெல்லாம் சொல்லி எனக்குக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நீச்சல் அடிக்க சொல்லித் தந்தனர். ஓரளவு பிடிபட்ட உடனே எனக்குள் இருந்த பயம் மறைந்து விட்டது. நானும் பாலத்தில் இருந்து குதிப்பது, இக்கரையிலிருந்து அக்கரைக்குப் போவது என அவர்களைப் போலவே கும்மாளம் அடிக்கத் தொடங்கி விட்டேன். “நீ ஒருத்தன் தான் தண்ணீரை மேலே தெறிக்காமல் இருந்த, இப்போ நீயும் ஆரம்பிச்சுட்டியா?” எனத் தெருவில் இருக்கும் அக்கா ஒருவர் ஆவலாதி சொன்னது எனக்கு என்னமோ சான்றிதழ் தந்த உணர்வைத்தான் தந்தது. 

ஓடும் நீரில், கண்டபடி நீந்திக் கற்றுக் கொண்டதால் முறையாக மூச்சிழுத்து விடும் உத்திகளெல்லாம் இன்றைக்கும் எனக்குத் தெரியாது. அதனால் என் நீச்சல் ஏனோதானோ என்றுதான் இருக்கும். ஆனால் ஆறு, குளம், அருவி, கடல் என எங்கு தண்ணீரைப் பார்த்தாலும் பயமின்றி இறங்கும் தைரியம் வந்தது என்னை கால்வாயில் வீசிய நண்பர்களால்தான். 

குழந்தைகள் பிறந்த பின், அவர்களுக்கு தண்ணீரின் மேல் பயம் வருவதற்கு முன்னரே அவர்களை நீச்சல் வகுப்புகளில் சேர்த்து விட்டேன். அவர்களும் நன்றாகக் கற்றுக் கொண்டு நீச்சலடிக்கத் தொடங்கிவிட்டனர். இதைச் செய்ததற்கு எனக்கு ஒரே ஒரு காரணம்தான். 

அவர்களை யாரும் பாலத்திலிருந்து வீச வேண்டாம் பாருங்கள்! 

பிகு: கட்டுரை எழுதப்பட்டது இந்தக் குறிப்புக்காக - நீங்கள் பல முறை முயன்று பார்த்து, தோல்வியடைந்து, அப்போதும் நம்பிக்கை இழக்காமல் தொடர்ந்து முயன்று வெற்றி பெற்ற ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லுங்கள்.