Beyond the Comfort Zone: Embracing Lifelong Learning

A casual conversation with my manager recently made me pause and reflect. I realized I hadn’t been investing in myself when it came to formal learning. Sure, I’d been picking up skills here and there as part of my regular work, but I hadn’t taken the time to truly dive into something new or structured. That realization hit me hard, and I knew I needed to change that.

I had two options: I could either deepen my knowledge in an area I was already familiar with or venture into something entirely new. The latter option seemed more appealing, as it offered the chance to discover new interests and expand my professional capabilities.

Over the course of my three-decade-long career in banking and banking technology, I have had the opportunity to work in many areas. However, I had the least exposure to Trade Finance. Rather than focusing on traditional Trade Finance, I decided to learn about Supply Chain Finance, as it is rapidly evolving and transforming how businesses manage cash flows and optimize supply chains.

To ease myself into this new learning journey, I first attempted a few shorter courses. I began with a course on the future of payment technology, which was relevant to my current work. Then, I ventured into unfamiliar territory by completing a couple of introductory courses on AI and Generative AI. Encouraged by these experiences, I enrolled in an in-depth course on Supply Chain Finance offered by the New York Institute of Finance.

I chose this course because it covered key topics such as the introduction to Supply Chain Finance, key success factors, the ecosystem, and the impact of blockchain technology on the industry. Each topic was divided into multiple modules, delivered through a combination of lecture videos, reading materials, assignments, and both graded and ungraded tests.

The course was originally designed for in-person training and wasn't fully optimized for remote learning. Additionally, it hadn't been updated since its first online version. However, since I was new to the topic, these constraints didn't deter me. The content kept me engaged throughout, and I found myself motivated to learn about Supply Chain Finance.

I also challenged myself to complete the course in a third of the recommended time, despite some long days at work. This required discipline and time management, but it was rewarding to see my progress. Today, I am proud to say that I have successfully completed all four topics, and Coursera has certified that I have attained an intermediate level of proficiency in Supply Chain Finance.

Looking forward, I am excited to apply my newly acquired skills in real-world scenarios. I believe that understanding Supply Chain Finance will not only enhance my professional capabilities but also allow me to contribute more effectively to my organization.

If there’s one thing this journey has taught me, it’s that stepping out of your comfort zone can lead to incredible growth—professionally and personally.

 

 

The Blood Worm Moon: A Celestial Spectacle!

As I look up at the night sky, I often find myself in awe of the celestial events that remind us of the vastness and beauty of our universe. Tomorrow night, we have the chance to witness something truly special: the Blood Worm Moon. 

I still remember learning about lunar eclipses in middle school science class. It’s amazing how simple yet fascinating the process is. During a lunar eclipse, the Earth, Sun, and Moon align in a straight line, with our planet positioned between the Sun and the Moon. This alignment blocks the Sun’s light from reaching the Moon, casting it in shadow. 

Lunar Eclipse 

But what makes a lunar eclipse truly breathtaking is the Earth’s atmosphere. As sunlight passes through it, shorter wavelengths of light scatter, while longer wavelengths—like red—make it through, giving the Moon its characteristic reddish hue. This is why we often refer to it as a “Blood Moon.” 

Blood Moon

The term “Worm Moon” comes from the Farmers’ Almanac, which has been around since 1818. It marks the time when earthworms start to emerge from the ground as spring begins. Some Native American cultures also associate this moon with the emergence of beetle larvae from tree bark. The combination of these names creates the intriguing “Blood Worm Moon.” 

NASA's image below shows the regions where the eclipse will be visible.

Map of where the lunar eclipse is visible

For those of us in Austin, Texas, we’re lucky to have clear skies and mild temperatures, making it perfect for viewing this incredible event. The total eclipse will begin at 1:26 AM on March 14th and end at 2:31 AM. If you’re an early riser or just willing to stay up late, this is definitely worth it. 

Timeanddate.com - Check for your local times

www.cleardarksky.com - Check how your night sky is going to be

This event isn’t just about science; it’s also a celebration of nature’s rhythms and the changing seasons. As we watch the Blood Worm Moon, we’re reminded of the beauty and wonder that surrounds us. Whether you’re an astronomy enthusiast or just someone who appreciates the night sky, don’t miss this special moment! And even better, unlike a solar eclipse, a lunar eclipse is safe to watch with your naked eyes and does not need any special equipment. 

Happy viewing! 

PS: All images except those specifically mentioned are courtesy of NASA. 

கிருஷ்ணாவும் காலச்சுவடும் பின்னே ஞானும்!

நண்பர் டி.எம்,கிருஷ்ணா அவர்களுக்கு சங்கீத கலாநிதி பட்டம் அளிக்கப்பட்ட நிகழ்வில் கலந்து கொள்ள முடிந்தது எனக்குப் பெருமகிழ்ச்சியான அனுபவமாக இருந்தது. அந்நிகழ்வுக்குச் சில நாட்கள் முன்பு அவர் சென்னை மியூசிக் அகாடமியில் செய்த கச்சேரி பற்றி நான் ஒரு பதிவு எழுதியிருந்தேன்.  (பதிவின் சுட்டி - https://elavasam.blogspot.com/2024/12/freedom-to-sing-about-everything.html) 

காலச்சுவடு பதிப்பகம், அவர்களின் பிப்ரவரி 2025 இதழின் தலையங்கமாக இந்தக் கச்சேரி பற்றி எழுதி இருக்கின்றார்கள். அந்தத் தலையங்கத்தில் எனது பதிவையும் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார்கள். ஆங்கிலத்தில் நான் எழுதியிருந்த பதிவில் இருந்து சில பகுதிகளைத் தமிழாக்கம் செய்து அவர்களின் தலையங்கத்தில் சேர்த்து கொண்டது என் உணர்வுகளுக்கு அங்கீகாரம் என்றே நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன். 

 

தமிழ் எழுத்துலகில் பொதுவாக எங்கிருந்து தகவல்களோ அல்லது கருத்துகளோ எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டது என்று பட்டியலிடப்படுவது அரிதே. அந்தப் பொதுவழக்கில் இருந்து மாறாக என் பதிவுக்குச் சுட்டி தந்திருக்கும் கால்சுவடு இதழுக்கு என் நன்றி. 

 

தகவலைச் சொல்லி படங்களை அனுப்பிய நண்பர் சரவணன் அவர்களுக்கும் என் நன்றி. 

காருகுறிச்சியைத் தேடி

நண்பன் லலிதாராம் எழுதிய ‘காருகுறிச்சியைத் தேடி' என்ற புத்தகத்தைப் படித்தேன். நடந்துகொண்டிருக்கும் சென்னைப் புத்தகக் காட்சியில் வெளியான புத்தகம் இது, ஏற்கனவே இது குறித்தப் பதிவொன்றினையும், சிறுகதைகள் இரண்டினையும் படித்திருந்ததால் இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்க மிகவும் ஆவலாக இருந்தேன். அதிலும் எங்கள் திருநெல்வேலிச் சீமையில் நடந்த கதை என்பதாலும், குறிப்பாக என் ஊரான கல்லிடைக்குறிச்சிக்கும் இந்தப் புத்தகத்தில் ஓர் இடம் இருப்பதாலும் எனக்கு ஒரு தனிப்பட்ட ஈர்ப்பும் இருந்தது.

இது காருகுறிச்சி அருணாச்சலத்தின் வாழ்க்கை வரலாறா? சுவையான சில சம்பவங்களின் கோப்பா? புனைவா? இந்தக் கேள்விகளுக்கு விடை இல்லை. இப்படித்தான் என ஒரு வகைக்குள் அடைக்க முடியாத ஒரு புத்தகம் இது. வாழ்க்கைக் குறிப்புகளும் உண்டு, அனுபவப் பகிரல்களும் உண்டு, புனைவுக் கதைகளும் உண்டு, இசை நுட்பங்கள் குறித்த ஆழ்ந்த விளக்கங்களும் உண்டு.  இவ்வளவு ஏன் ராம் கவிதை கூட எழுதி இருக்கிறான்! (ஒருமையில் எழுதுவதற்கு மன்னிக்க. மரியாதை கொடுத்து எழுதினால் எனக்கே செயற்கையாகப் படுகிறது.)

இந்த வகைமைப்படுத்துதல் பற்றிய பிரச்னை எனக்கு மட்டுமில்லை. ராமிற்கும் கூட இருந்திருக்கிறது. “ஒரு கலைஞன் பிறந்து வளர்ந்தது; மிகவும் சிரமப்பட்டு குருமுகமாக கலையில் தேர்ச்சி பெற்றது; கலையை அரங்கேற்ற மேடைகள் தேடிப் போராடியது; கிடைத்த மேடைகளில் நன்றாக வாசித்துத் துறையில் முன்னேறியது; தொடர்ந்து பல ஆண்டுகள் வாசித்துப் பல அங்கீகாரங்களைப் பெற்றது; என்ற சித்திரத்தை அனேகமாக எல்லாக் கலைஞருக்கும் பொருத்த முடியும்.” என்று எழுதிய ராம், இந்த மாகலைஞனை பற்றிய சித்திரத்தை நமக்குத் தர இந்த வாடிக்கையான வடிவத்தை விடுத்து ஒரு வித்தியாசமான கோணத்தில் தந்திருக்கும் புத்தகம்தான் ‘காருகுறிச்சியைத் தேடி’.

எடுத்துக் கொண்ட சவாலை முழுமையாக முடிந்ததா என்ற கேள்விக்கு ஒவ்வொருவரின் பதிலும் அவரவரின் அனுபவத்தின் வெளிப்படுத்துதலாகவே இருக்கும். எனக்குப் பிடித்தது. ஒரு நெடும்பயணத்தில் ஒரே முச்சில் படித்து முடித்தேன். முடித்த பின்பு எனக்கு உண்டான உணர்ச்சிகளைப் பதிவு செய்ய, அப்பயணத்திலேயே இந்தப் பதிவையும் எழுதுகிறேன்.

எனக்குப் பகிர்ந்து கொள்ளத் தோன்றியவை, எனக்குப் பிடித்தவை பற்றிதான் இந்தப் பதிவு இருக்கும். விமர்சனங்களே இல்லையா என்றால் உண்டு. ஆனால் அவை என் புரிதல்கள் மூலம் எழுந்தவை என்பதால் அதை தனியாக ராமிடம் சொல்வதே சரி என்று நினைக்கிறேன்.

ஆனால் ஒரு திருநெல்வேலி ஆளுமையைப் பற்றி எழுதும் புத்தகத்திலேயே “திருநெல்வேலிக்காரர்கள் தங்கள் ஊர்ப் பெருமைகளைச் சொல்லும்போது கேசரியில ஒரு பிடி ரவைக்கு ஒரு படி சக்கரை” என்று கிண்டலடித்திருப்பதை மட்டும் வன்முறையாகக் கண்டிக்க வேண்டியது திருநெல்வேலிக்காரனான என் கடமை!

சில நூறு வருட வரலாறே இருக்கும் நாடுகள் கூட அவ்வரலாற்றை முறையாகப் பராமரித்து, அவர்களின் அருங்காட்சிச்சாலைகளில் ஒழுங்குபடுத்தி, அது குறித்து ஆய்வுகள், விளக்கங்கள், காட்சிப்படங்கள் என்றெல்லாம் பிரமாதப்படுத்தும் பொழுது பல ஆயிர வருட வரலாற்றுச் சான்றுகள் நம்மிடையே இருப்பதாலோ என்னவோ வரலாற்றைப் பேணுவது என்பது நமக்குக் கைவராத ஒன்றாகவே இருக்கிறது. ஒன்று, எந்த விதமான தகவல்களுமின்றி ஒரு ஆளுமையை முழுவதாகத் தொலைத்துவிடுவோம். அல்லது அவர் பற்றிய  மிகைக்கதைகளைப் புகுத்தி அவரைத் தெய்வப்பிறவியாக மாற்றிவிடுவோம். ஒருவரின் உண்மையான தோற்றத்தைக் கொண்டு வருவது என்பது இயலாத காரியமாகவே இருக்கிறது.

ஹரிகேசநல்லூரில் முத்தைய்யா பாகவதரின் பஜனை மடத்தின் நிலை பற்றியும், காருகுறிச்சியார் கட்டிய ராஜரத்ன விலாஸ் என்ற வீட்டின் பெயர் தாங்கிய வளைவின் நிலை பற்றியும் ராம் எழுதும் பொழுது மனது வலிக்கத்தான் செய்கிறது. அவ்வளவு ஏன், நம் நாடு சுதந்திரம் பெற்ற அன்று அவர் வாசித்த கச்சேரி குறித்து கூட முறையான தகவல்கள் இல்லை. அதனால்தான் என்னவோ வாழ்க்கை வரலாறு என்ற வடிவத்தை விட்டு புனைக்கதைகளாக சில சம்பவங்களைச் சொல்ல வேண்டிய நிலைக்கு அவன் தள்ளப்பட்டுவிட்டான்.

காருகுறிச்சியார் குறித்து எழுதும் பொழுது ராம் தொடர்ந்து சந்திக்கும் சவால் இதுதான். அவருடன் இணைந்து பயணித்தவர்கள் குறித்த விபரங்களே இல்லாமல் இருப்பது அல்லது இது உண்மையில் நிகழ்ந்த சம்பவமா அல்லது இட்டுக்கட்டப்பட்ட கதையா என இனம்காண முடியாத தவிப்பு என்பது தொடர்ந்து அவன் சந்திக்கும் ஒன்றாக இருக்கிறது. இத்தனைக்கும் காருகுறிச்சியாரின் காலம் ஒன்றும் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பான ஒன்றில்லை. இருபதாம் நூற்றாண்டின் முதற் பாதியில் வாழ்ந்த ஒருவருக்கே இதுதான் நிலை என்பது வருத்தத்துக்குரிய ஒரு விஷயம்தான்.

கிடைக்கும் தகவல்களைத் திரட்டி, ஆவணப்படுத்தி, அவற்றை எளிதாகப் படிக்கக்கூடிய விதத்தில் பகிர்ந்து இருக்கும் ராமின் பணி உண்மையிலேயே பாராட்டத்தக்கது.

“கையிலேயே இருக்கும் விஷயமென்றாலும் நம் கண்ணுக்குப் புலப்படுவதற்கென்று ஒரு தருணம் விடிந்தால்தான் உண்டு” என்று ராம் எழுதிருப்பதையும் தாண்டி சமயங்களில் அதைக் காட்ட நல்ல வழிகாட்டி அமைவது என்பதும் அவசியம். இந்தப் புத்தகத்திலேயே வித்வான் டி.ஆர்.எஸ் அவர்கள் வழிகாட்டியதைப் பற்றி ராம் எழுதி இருப்பது இதற்குச் சான்று.

தன் பலகால உழைப்பைச் சாறாகப் பிழிந்து தரும் வழிகாட்டி அமைந்துவிட்டால் கடினமானவற்றைக் கூட எளிதாகப் புரிந்து கொள்ள முடியும். மற்றொரு உதாரணமாக மதுரை மணி ஐயரின் நூற்றாண்டு விழாவினைச் சிறப்பிக்க ராம் தொகுத்து அளித்து இருக்கும் அனுபவப் பகிர்வுக் காணொளிகளையும் சொல்ல முடியும். ஒரு சிறு குழைவை, ஒரு நொடி மட்டுமே நீடிக்கும் சங்கதியில் இருக்கும் நெளிவு சுளிவை, ஒரு சிறு மௌனத்தைக் கூட எப்படி ரசிக்கலாம் எனச் சொல்லித் தரும் பொழுது கேட்கும் நமக்கு அது பாடமாகத்தான் இருக்கிறது.

அப்படி காருகுறிச்சி அருணாச்சலம் பற்றிய தன் கடினமான உழைப்பின் மூலம் பெற்ற செய்திகளை, கதைகளை, தன் புரிதல்களை இந்தப் புத்தகத்தின் மூலம் ‘ஏற்ற கலங்கள் எதிர்பொங்கி மீதளிப்ப மாற்றாதே பால்சொரியும் வள்ளற்பெரும்பசுக்கள்’ போல நமக்கு ராம் அளித்திருக்கிறான். நம்மால் முடிந்த அளவை எடுத்துக் கொள்வது நம் சாமர்த்தியம்.

Job well done, Ram! Keep going!

எதையும் பாட சுதந்திரம் வேண்டும் (Freedom to sing about everything)!

Fair warning: This is a fanboy post. Read at your own risk.

December 25, 2024, dawned as a truly special day. My favorite singer and dear friend, TM Krishna, was set to perform during the music season after a long hiatus. Not only was he performing at the Music Academy, but he was also doing so as the Sangita Kalanidhi designate. I couldn’t miss being part of such a momentous occasion, so I planned a trip to Chennai. It also gave me the chance to experience ‘The Season’ in Chennai after nearly two decades. However, due to various reasons, I could only reach Chennai early on Christmas morning after nearly thirty hours of travel. It was a rush from the airport to home for a quick shower, and then straight to the Academy for breakfast before the concert.

 

The scene at the Academy before the concert was proof that I wasn’t the only one who considered this a special event. People of all ages had been lining up for hours to secure their seats. Many artists from the current generation were also present, a testament to the respect TMK commands among his peers.

 

The large auditorium quickly filled to capacity, and extra chairs were brought in to accommodate as many people as possible. I was later told that a large crowd remained outside even after the doors had closed. The Academy had arranged for a live telecast of the concert outside the auditorium, and even that space quickly filled up, with people eventually being turned away. There was an unmistakable buzz of anticipation in the air.

 

When the curtain was raised, the audience gave the Sangita Kalanidhi designate a standing ovation. Over a hundred people, mostly young artists, were on stage, a testament to TMK’s widespread popularity among the younger generation. Krishna, clearly moved by the occasion and the overwhelming support, reflected on his first concert at the Music Academy in 1988, where he was accompanied by RK Shriramkumar and K Arun Prakash. They have accompanied him many times since and have been pillars of support.

In his signature style, Krishna began the concert with Mukhari, a ragam not often chosen for an opening. His twenty-minute rendition of Thyagaraja’s ‘Karu Baru’ set the tone for the morning. This was followed by a lively ‘Lavanya Rama’ in Poornashadjam. He then embarked on a sequence of ragams, concluding with Khamas. A slow, sensuous presentation of the Khamas javali ‘Janaro I Mohamu’ had the audience rapt. A brisk ‘Padavini Sadhbhaktiyu’ in Salagabhairavi served as an interlude before a gripping rendition of ‘Jambupathe’ in Yamuna Kalyani. The mood in the auditorium was deeply meditative by the end of that song. Krishna himself seemed to have been overcome with emotion many times during the concert that he paused, relished a phrase that was sung or was to be sung. 

 

Krishna then started with Thodi, only to switch to Kalyani, where he sang the Swati Thirunal Kriti, Pankaja Lochana. This was a clear tribute to his guru, Sri. Semmangudi Srinivasa Iyer, as he mentioned that ‘Avar’ (Semmangudi) had sung this very song at the Academy in 1988. TMK then presented a viruttam followed by a song penned by Perumal Murugan. The song’s lyrics, “Suthanthiram vendum ethaiyum pesa, ethaiyum ezhudha, ethiayum paada, ethaiyum padikka, ethaiyum ketka suthanthiram vendum” (There should be freedom to speak, write, sing, read, and hear anything), resonated deeply with the audience, who recognized its relevance to the circumstances TMK has faced.

 

The pensive mood of the morning continued with an emotional rendering of the Maanji song ‘Varugalamo’. A verse from Narayana Guru rhetorically questioned what God’s true form was amid the various forms worshipped by people. The final song of the concert was another fitting choice—Dhavo Vibho in Yamuna Kalyani, a piece often sung by M.S. Subbalakshmi. This too seemed to be a tacit mark of respect for a legend TMK holds in high regard.

 

R.K. Shriramkumar was brilliant in his violin accompaniment, following Krishna closely, taking charge when needed, and inspiring TMK, enhancing the concert in the way we have come to expect from him. Arun Prakash, who had earlier conducted a lecture demonstration on percussion as an accompaniment, demonstrated in this concert the principles he had explained. If his lecdem was a theory class, this was the practical application. His playing, especially on ‘Janaro, Jambupathe, and Varugalamo’, was exemplary. Guruprasad on the ghatam complemented Arun perfectly, and the two formed a brilliant percussion team, adding to the synergy on stage. The camaraderie between the artists was evident—they inspired each other and enjoyed each other’s mastery.

 

The standing ovation at the end of the concert lasted for several minutes, a clear sign of the audience’s deep appreciation. Outside the auditorium, the excitement continued, with fans giving TMK a hero’s welcome. Many tears were shed, underscoring the emotional rollercoaster his well-wishers have experienced with him.

 

Personally, the long journey home was more than worth it for those few hours of enchanting music. Though I am not a believer, I still pray that these artists are blessed with long, healthy lives so they can continue to create such magical music.

 

I now look forward to the Sadhas on January 1, 2025, when TMK will be officially anointed as Sangita Kalanidhi. 

சிரமம் பாராமல் படித்துவிடுங்கள்!

 

நடைபயிலும் பொழுது எதையாவது கேட்டுக் கொண்டே நடப்பது பழக்கம். பெரும்பாலும் கர்நாடக இசைக் கச்சேரியாக இருக்கும் அல்லது கர்நாடக இசை சம்பந்தப்பட்ட செயல்விளக்கமாக இருக்கும். இவை தவிர்த்து புலவர் கீரன், வாரியார் சுவாமிகள், கம்பவாரிதி இலங்கை ஜெயராஜ் போன்ற பெரியோர்களின் தமிழ் ஆன்மிக உரைகளைக் கேட்பதும் உண்டு. இன்று அருணகிரிநாதர் பற்றி வாரியார் சுவாமிகள் பேசியதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். அதில் அவர் தமிழின் பெருமையைச் சொல்லும் பொழுது சிரமாறு என்ற சொல்லை எடுத்துக் கொண்டு அது எப்படி திருமாலை, சிவனை, விநாயகனை, முருகனை என பல கடவுள்களைக் குறிக்கக்கூடிய சொல்லாக விளங்குகிறது என்று சொன்னார். 

 

வீட்டுக்கு வந்தபின் இது குறித்து இணையத்தில் தேடினால் செய்கு தம்பிப் பாவலர்தான் இதை ஒரு சிலேடைக் கவிதையாக எழுதி இருக்கிறார் என்ற தகவல் கிடைத்தது. இவர் இஸ்லாமியத் தமிழ்ப் புலவர்களுள் குறிப்பிடத்தக்க சாதனையாளர். ஒரே சமயம் பலதரப்பட்ட செயல்களில் கவனத்தைக் குவிக்கக்கூடிய கவனகம் என்ற கலையில் தேர்ந்தவர். ஒரே சமயத்தில் நூறு விதமான வேலைகளில் கவனம் செலுத்த முடிந்தவர் என்பதால் சதாவதானி என்ற பட்டம் பெற்றவர். கவனகத்தை வடமொழியில் அவதானம் என்பர். நூறு செயல்களைச் செய்யக்கூடியவர் என்பதால் சதாவதானி. செய்கு தம்பிப் பாவலர் சமய நல்லிணக்கத்தைப் போற்றியவர்,சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பங்கு பெற்றவர் என்று இவரைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். 

ஒரு சமயம் இப்படி ஒரு சதாவதான நிகழ்ச்சி ஒன்றில் இவரை மடக்க நினைத்த ஒருவர், துருக்கனுக்கு ராமன் துணை என்ற ஈற்றடியைத் தந்து வெண்பா எழுதச் சொன்னார். துருக்கன் என்பது முஸ்லீம்களைக் குறிக்கும் சொல் (துருக்கியர்கள், துலுக்கர்கள் எனப் பேச்சு வழக்கில் வழங்கப்படுவது) என்பதால் இவர் இதனை எப்படி எதிர்கொள்ளப் போகிறார் என அந்நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டவர்கள் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்தார்கள். இவரோ ராமாயணத்தைப் பற்றி ஒரு வெண்பா இயற்றி அதில் கடைசி வரிக்கு முந்திய வரியில் பரத, லட்சுமண, சத் என ராமனின் தம்பிகளைக் குறிப்பிட்டு கடைசி அடியாக துருக்கனுக்கு ராமன் துணை என எழுதினாராம். சேர்த்துப் படிக்கும் பொழுது சத்துருக்கனுக்கு ராமன் துணை என அழகாகப் பொருள் வரும்படி செய்தார். 

 

மற்றொரு முறை எல்லா கடவுள்களுக்கும் பொருந்தும்படி பாடல் ஒன்றை இவரை இயற்றச் சொல்ல,

“சிரமாறுடையான் செழுமா வடியைத்

திரமா நினைவார் சிரமே பணிவார்

பரமா தரவா பருகாருருகார்

வரமா தவமே மலிவார் பொலிவார்”

 

என்ற கவிதையை இயற்றி சிரமாறுடையான் என்பதற்கு திருமால், சிவன், பிள்ளையார், முருகன், அல்லா என அனைவருக்கும் பொருந்துமாறு விளக்கமளித்தாராம். 

 

(1) தலையிலே கங்கை ஆற்றை உடைய சிவபெருமான் 

(2) தலையிலே ஆறுமுகங்களை உடைய முருகன் 

(3) தலையிலே மாறுபட்ட முகத்தை உடைய கணபதி (சிரம் + மாறு = சிரமாறு உடையான். அதாவது மாறுபாடான முகம் உடையான்) 

(4) தலையாய நெறிகளை உடைய அல்லா அல்லது இயேசு அல்லது புத்தர் (ஆறு – நெறி)

(5) முன்னும் பின்னும் தலைகள் இருக்கும் பிரம்மா

(6) திருவரங்கத்தில் தலைப்பாகம் காவிரியாறு ஓட பள்ளிகொண்ட திருமால் (இதில் எனக்குத் தோன்றியது எப்பொழுது கடல் மேல் படுத்துக் கொண்டு இருப்பதால் வெப்பம் ஆறிய நிலையில் இருப்பவர் என்பதால் சிரம் ஆறும் உடையான் என்றாலும் பொருத்தமாகத்தானே இருக்கும்)

 

என்றெல்லாம் பொருள் வரும்படி பாடல் இயற்றினார் செய்கு தம்பிப் பாவலர்.  

 

இதிலிருந்து சில விளக்கங்களைத்தான் வாரியார் தனது உரையில் எடுத்துச் சொல்லி இருந்தார். அவர் சொன்ன விளக்கங்களை கேட்கும் பொழுது உமையவளை நினைத்தேன். கூடப் பிறந்த அண்ணன், கட்டிக்கிட்ட புருசன், பசங்க ரெண்டு பேருன்னு எல்லாரும் சிரமாறு உடையவர்கள். இவள் பாவம் ஒத்தத் தலையை வெச்சுக்கிட்டு இவங்க கிட்ட என்ன பாடு படறாளோன்னு நினைச்சேன். அதைச் சொன்னாலாவது கொஞ்சம் கஷ்டத்தை மறந்து சிரிப்பாளோன்னு நினைச்சு அதை ஒரு வெண்பாவாகச் சொன்னேன். 

 

சிரமாறு வைத்தவன் சீயன் தமயன்

சிரமாறு கொண்ட சிவனுன் கணவன்

சிரமாறு பெற்ற சிறுவன் தனயன்

சிரமாறு சேர்த்தவன் சின்னக் குமரன்

சிரமம்தான் உன்பாடு சிந்தித்தேன் அம்மா

சிரமன்சொல் கேட்டுச் சிரி!

 

சீயன் – திருமால், சிரமன் – அடிமை. மற்ற சொற்கள் எல்லாம் எளிமையானவை என்றுதான் நினைக்கிறேன். 

 

செய்கு தம்பிப் பாவலர் பற்றி மேலதிகத் தகவல்களுக்கு:

https://www.tamilvu.org/courses/degree/p202/p2024/html/p20246l2.htm

https://www.dailythanthi.com/News/Districts/2018/07/31100458/Sadawatani-who-has-reconciled-communal-harmony.vpf

 

The Passionate Dr. Peebles!

 

 

It is difficult to define the word passion. It is something that can only be defined through experience. 

 

Imagine an eighty-nine-year-old man, who has dedicated his life in pursuit of unravelling the mysteries of the universe and has reached the pinnacle of his profession, standing before a captivated audience. His words flow effortlessly for an hour, each sentence delivered with conviction and expertise. His body might have been frail but his fervor for the subject is such that he declares his readiness to continue for hours more. In that moment, it becomes clear to all present: “Passion is the inexhaustible fuel that drives excellence."

 

That is what passion is. But I do not have to imagine this scenario because I was part of the audience. The speaker was Dr. James Pebbles, the 2019 Nobel Prize winner in Physics and the occasion was ‘The Steven Weinberg Memorial Lecture’ at the University of Texas, Austin. 

 

Dr. Steven Weinberg was one of the foremost theoretical physicists and was the winner of the 1979 Nobel Prize in Physics. After stints in many of the leading universities in the US, he moved to University of Austin in 1982 and was instrumental in the setting up of the theoretical physics group at the university. He passed away in 2021 and to honor him the university established ‘The Steven Weinberg Memorial Lecture’ series. This lecture is held in the spring every other year and the speaker is awarded the Steven Weinberg Medal. 

 

The first of these lectures were held in March of 2022 and the speaker was Dr. Frank Wilczek, a colleague of Dr. Weinberg and a Nobel Laureate himself. The second lecture was by Dr. Peebles and was the one I was fortunate to attend. In this lecture, Dr. Peebles recounted his career, highlighting the key achievements.

Dr. Peebles was born in Canada and earned his bachelor’s degree in science from University of Manitoba. He moved to Princeton University to continue his education. He received his PhD in physics in 1962 under the mentorship of Dr. Robert Dicke and has remained there ever since. He is currently the Albert Einstein Professor in science and a Professor Emeritus at the university. 

 

In the 1960s, there was observational evidence that the galaxies were moving away from each other but Big Bang theory for the formation of the universe was not fully accepted. Dr. Dicke and his group worked on a theory that if the universe was expanding, then it must have been much smaller, denser, and hotter earlier. If that were the case, the thermal radiation from that time should be observable as background radiation. Dr. Dicke advised Dr. Peebles that he take up the research to theoretically prove this hypothesis while assigning the actual determination of this background radiation to others in the group. This became the lifelong mission of Dr. Peebles. 

 

While Dr. Peebles was engaged in his research at Princeton, in nearby Bell Labs, Penzias and Wilson discovered mysterious unexplainable noise while experimenting with a radio telescope. After hearing about Dr. Peebles’ work, they reached out with their findings. Their collaboration confirmed the hypothesis of Dr. Dicke’s group. Today we know it as Cosmic Background Radiation (CMB). This revolutionized our view of the universe and the branch of physics called Observational Cosmology. Dr. Peebles continued his research in the area and became a key architect in the field of Physical Cosmology. 

 

He continued to advance our understanding on the formation of universe with his many papers. He put forward the theory that galaxies would not have been able to form until the universe expanded and cooled enough. He wrote a paper on the effect of the temperature of the universe on the amount of Helium produced. He was able to prove with his theoretical calculations that known matter is only five percent of the content of the universe and the other ninety five percent comprised of dark matter and dark energy. Today each of his theories have been taken up for detailed research and have been instrumental in furthering our knowledge of the universe. 

 

Throughout his lecture, Dr. Peebles acknowledged the contributions of his mentors, his peers, and his students. To the students in the audience, he stressed that improving the known is as important is finding something totally new. The latter is a high-risk, high-reward game that is more attractive, but the former would provide the stability. He also encouraged them to devote a portion of their time to think out of the box. 

 

His lecture was laced with self-deprecatory humor and was presented in a way that everyone could understand. He explained the expansion of the universe akin to that of a balloon blown up and how the expansion would be seen from different spots on the surface of the balloon. To explain the importance of boundary conditions, he used two empty water bottles of different sizes and explained how blowing into them produced sounds of shorter and longer wavelengths and frequencies. 

 

It was heartening to see that the auditorium was full on a weekday afternoon. The audience was an eclectic group comprising of professors, students, and general public. And the lecture impressed everyone in the audience and elicited a standing ovation. 

 

My son is an astronomy student and has a specific interest in cosmic radiation. So, the work of Dr. Peebles was something closer home and to hear him say that there is much more to be done was reaffirming my son’s choice of study. I may not have understood everything but still, it was truly an inspiring lecture. I thank University of Austin for making the event accessible for general public. 

Congratulations Dr. Peebles on being conferred the Steven Weinberg Memorial Lecture medal. It was an honor to listen to you. 

1. Faculty Page of Dr. Peebles - https://phy.princeton.edu/people/p-james-peebles
2. 2019 Nobel Prize in Physics Lecture - https://www.nobelprize.org/prizes/physics/2019/peebles/lecture/
3. UT Austin – Weinberg Memorial Lecture - https://weinberg.utexas.edu/events/series/weinberg-memorial-lecture
4. The inaugural Weinberg Memorial Lecture - https://youtu.be/30QQvbCfOAo?si=wRHI0a1n2Yyl4as7

Deep in the heart of Texas!

 

 

When I lived in New Jersey, I used to attend all the concerts of TMK that happened in the area from Boston to DC. (Yes, fanboy, I know!)  During one tour of his, I would get to listen to him in Boston, New York, New Jersey, and DC, with one or two more concerts in Connecticut and Pennsylvania thrown in as well. After I moved to Texas, this list shrunk to Austin, Houston, and Dallas. This year, I was a bit disappointed that only two of these three cities are hosting a concert and depriving me a third of the pleasure of listening to him live. 

North America Tour Schedule

How has the tour been so far? Four of the ten concerts have been completed. I have been talking to fellow enthusiasts and this is what has happened. 

 

San Diego: This tour started with a concert that featured two violins and two mridangams. I heard a few snippets from the concert that the organizers had posted on Facebook, and it was wonderful. I could only imagine how the entire concert would have been.

 

Austin: I attended this wonderful concert and have written about it here -   https://elavasam.blogspot.com/2024/04/friends-in-concert.html.  

 

Boston: A friend of mine who was at the concert told me that it was a Kedaragowlai master class. That is one of my favorites and I hope one day I get hold of a recording of this concert just to listen to this. 

 

Toronto: This concert had some songs I love listening to such as Raave Himagiri, Sri Nathadi Guruguho, Soundararajam. Someone who attended this concert has written about it here - https://www.rasikas.org/forums/viewtopic.php?t=36328. It is interesting that he has chosen to mention the sensitivity of Bhaskar and Sivaraman in accompanying and terming the performance as ‘Friends in Concert’, which is the same term I had used as well.

 

Next up is in Dallas. The team is going to perform in Dallas on April 14^th. Being the Tamil New Year’s Day, I have a feeling that this concert is going to be something extra special.  I have my tickets booked and Insha Krishna, I should be there to listen to this concert in person. 

Here is the link to concert details - https://www.indianoctaves.org/event-details-registration/tm-krishna-carnatic-classical

I am looking forward to meeting fellow music enthusiasts from Dallas and having a great time.   

 

An Event of a Lifetime!

 

It was twilight. Birds were squawking and flying back to the trees. Dogs barked like crazy anticipating their evening stroll and dinner. Crickets started chirping. Streetlights and the front lights of houses came on, their light sensors triggered by the onset of darkness. The temperature dropped significantly. It could have been any evening, except that it was midday. It was the day of total solar eclipse. 

Solar eclipses are not a common occurrence, total solar eclipses more so. The last time a total solar eclipse occurred in Austin was in the year 1397, and the next one is not going to be till 2343. In other words, we can confidently say that no one who saw the last one is alive today, and no one alive today will be there for the next one. A solar eclipse is rare, truly the event of a lifetime. 

 

This solar eclipse is a rather special one, because there was an annular eclipse as a curtain raiser last October. Though it was only partial in Austin, the path of the annular eclipse was not too far from here. In fact, the path of these two eclipses overlap each other in a town a couple of hours west of Austin. These two eclipses coming one after the other created an unprecedented excitement among the public. 

 

Path of the Annular and Total Eclipses

 

The scientific community stoked the excitement through outreach events over the past many months. Personally, I had attended the STEM Girls Day in the University of Texas, Austin, as part of the Austin Astronomical Society, where we educated school kids about the eclipse and handed out over a thousand eclipse glasses. Bars hosted science trivia nights where I won a few goodie bags. There was even an eclipse themed stand-up comedy show. 

 

One particularly satisfying project was brought to Austin by Allyson Bieryla, Harvard University. The aim of the project is to get the Blind and Low Vision community experience solar eclipses by converting light into sound. The light intensity is converted into sound by the LightSound device and the change in intensity is depicted by a change in the musical tone. My daughter and I volunteered in assembling this units, which were then shipped across the country for use by the BLV community. 

 

I was also fortunate enough to be invited to talk about the eclipse with kids in a neighboring elementary school. I decided that I would use no technology and keep the session as a conversation. I am glad I held their attention the whole time. I was impressed by the knowledge they had and by their questions. I was glad that I had done enough homework before going in front of them and did not make a fool of myself. 

Sole use of tech was when a book was projected!

 

But the eclipse almost did not occur for us. The weather forecast predicted cloud coverage over most of central Texas, and in the last few days, there were predictions of rain right around the time of totality. The media stopped talking about how glorious the eclipse is going to be and began to discuss what would happen under a cloudy sky. The most expected event of the year was at the risk of literally being a damp squib. 

 

Our expectations were dialed down. The whole city was manifesting for some bit of the sky to clear to have a view of the eclipse. The day dawned with overcast skies. There were layers and layers of clouds. They were dark and thick and the possibility of seeing anything through them were remote. We braced ourselves for a disappointing day.  

 

Twas a cloudy day!

 

Then the universe decided to take pity on us. As the day progressed, a light wind started moving the clouds away. The eclipse started and the sun played hide and seek among the clouds. We were able to glimpse the first contact and then the moon starting to cover a part of the sun. Since our expectations were low, we were ecstatic even with the veiled view that we could get. 

 

Some Post Production Fun! 

Another look!

About fifteen minutes before totality, the clouds parted, and we had an unfettered view of the eclipse. We saw the sun reduced to just a crescent, Baily’s beads, the diamond ring and then totality. That was an amazing sight. It was then the birds went silent, the dogs stopped barking. The crickets chirped on merrily. It was surreal to see a twilight sky in the middle of the day. 

 

Totality! PC: My son Anshuman Garga

When the sun was completely covered, we could see the solar prominences. These are large loop like structures that extend from the surface of the sun. We could see Venus shining like a bright star. Jupiter was supposed to be visible, but it was behind the cloud cover. We tried looking for the Devil comet but could not see it. But for the small window, the sky was still overcast and so, we could not see a lot of stars. We felt the movement of the moon towards totality to be excruciatingly slow. But the totality did not last long enough, soon we saw third contact and the second diamond ring, and the journey of the moon across the sun continued. 

Solar Prominences! PC: Anshuman Garga

Diamond Ring! PC: Anshuman Garga

Venus!

 

As more and more of the Sun became visible, the clouds started coming back as well. Even as the moon raced past the face of the sun, our visibility became less and less and soon enough we were left with just an overcast sky. And within an hour from the end of the eclipse we had a short but heavy rainfall. 

Ready for some rains!

It was as if nature did not want to disappoint us and gave us a window to watch the show it put up for us. And what a show it was! I had to forsake all technology at some point and just immerse myself into experiencing this wonderful phenomenon. I was speechless when I saw the milky way the first time, and when I saw the rings of Saturn, and Jupiter and its four big moons. I felt the same today during totality. It was just a mind-blowing experience. 

I just felt lucky and fortunate to witness this celestial spectacle and I thank all those who made this experience memorable. My emotions are definitely not something that I can ever recreate with words but I just wanted to share it with you all.  

 

 

• My article on the Annular Eclipse that happened last October – Ring of Fire
• Path of the annular and solar eclipse - https://svs.gsfc.nasa.gov/5073
• LightSound Project - https://astrolab.fas.harvard.edu/LightSound.html