மூக்குப்பொடி மகாத்மியம்

பாரா மூக்குப்பொடி போடுபவர்கள் பற்றி எழுதப் போக, அது என்னையும் தும்ம வைத்துவிட்டது. பாராவின் பதிவு இங்கே.

மூக்குப்பொடி போடுபவர்களுக்கு ஒரு அனுபவம் என்றால் பொடி போடுபவர்களுக்கு வாங்கிக் கொண்டு வருவதும் ஒரு அனுபவம்தான். என் தாத்தாவிற்கு முதல் முறை மாரடைப்பு வரும் மூக்குப் பொடி போடும் வழக்கமிருந்தது. வாசல் திண்ணையில் உட்கார்ந்து கொண்டு நண்பர்களுடன் பேசிக்கொண்டும் சீட்டாடிக்கொண்டும் இருக்கும் பொழுது தாத்தாவிற்கு பொடி வேண்டும். அவர் பொடிக்காகவே சில நண்பர்கள் அவருடன் இருந்தார்கள். நான்தான் கடைக்குப் போய் அவருக்கு மூக்குப்பொடி வாங்கிக் கொண்டு வருவேன்.

அந்த பொடிக் கடை உண்மையிலேயே ஒரு பொடிக்கடைதான். கடைக்காரர் ஒருவர் மட்டும் உள்ளே இருக்கலாம். வெற்றிலை, கொட்டைப்பாக்கு, சீவல், பன்னீர்ப்புகையிலை, சுருட்டு என புகையிலை சம்பந்தப்பட்ட பொருட்கள் எல்லாம் அவரைச் சுற்றி இருந்தாலும் மூக்குப்பொடிதான் பிரதானம். மற்ற இடங்களில் பரவலாகக் கிடைப்பதால் அந்தக் கடையில் ஏனோ பீடி சிகரெட் பார்த்த ஞாபகமில்லை. பெரிய கண்ணாடி குடுவைகளும் பீங்கான் குடுவைகளும் இருக்கும். பல தரங்களில் பல விலைகளில் பொடி விற்பனைக்கு இருக்கும். டி ஏ எஸ் ரத்தினம் பொடி ரொம்ப பிரபலமானது. பட்டணம் பொடி என்று ஒன்றும் உண்டு. நயம் நெய்ப்பொடி என்ற பலகை ஒன்று கடைக்குள் ஆடிக்கொண்டு இருக்கும் என ஞாபகம்.

வாங்க வரும் நாம் கடைக்கு உள்ளே எல்லாம் செல்ல முடியாது. வெளியில் இருந்து அப்படியே வாங்கிக்கொண்டு வர வேண்டியதுதான். ஆனால் எப்பொழுதும் கடை வாசலில் பொடியை வாங்கி அங்கேயே மூக்கில் ஏற்றிக் கொண்டும் தும்மிக்கொண்டும் நாலு பேர் எதேனும் பேசிக்கொண்டே இருப்பார்கள். அங்கு நின்றாலே நாசியில் இந்தப் பொடியும் தும்மலும், ஒழுகும் மூக்கைத் துடைத்துக் கொள்ளும் கைக்குட்டைகளும் வேட்டி நுனிகளும் எல்லாம் கலந்து ஒரு வாசனை நாசியில் ஏறும். வாங்கும் நமக்கு அதுவே ஒரு கிறுகிறுப்பைத் தரும். இந்தக் கைக்குட்டைகளையும் வேட்டிகளையும் பார்த்தாலே தாய்மார்களுக்குக் கோவம் வரும்.

கடைக்குப் போய் வெறுமெனப் பொடி வேண்டும் என்றெல்லாம் கேட்க முடியாது. யாருக்குப் பொடி எனச் சொல்ல வேண்டும். கடைக்காரர்களுக்கும் பொடி போடுபவர்களுக்கும் ஒரு அந்நியோன்யமான உறவு உண்டு. போடுபவர்களுக்கு எந்த விதமான பொடி வேண்டும் என்பது கடைக்காரர்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அதற்கேற்றபடி எந்தப் பொடியோ அல்லது ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட பொடிகளையோ கலந்து தருவார்கள். அதனால் பொடி போடுபவர்கள் மற்ற இடங்களில் எல்லாம் அவ்வளவு எளிதாக போய் வாங்கிவிட மாட்டார்கள். வெளியூர் செல்ல வேண்டுமானால் கூட வேண்டும் அளவு வாங்கிச் செல்வோரும் உண்டு.

பொடியை வாங்குவதற்குப் பிரத்யேகமான முறை ஒன்று உண்டு. சிறுவன் ஒருவன் வந்து இன்னாருக்குப் பொடி வேண்டும் எனச் சொன்ன உடன் கடைக்காரர் ஒரு பாக்கு மட்டையை எடுத்து அதை நீவி நேராக்கிக் கொள்வார். பிறகு வெகு நீளமான ஒரு உலோகக் கரண்டியை எடுத்துக் கொள்வார். கரண்டி என்ற உடன் தடவைக்கு ஐம்பது கிராம் எடுத்துப் போடக்கூடிய கரண்டு என எண்ணக்கூடாது. மிகவும் மெலிதான நீளமான கரண்டி அது. முனையில் சின்னதாக ஒரு டீஸ்பூன் போல சின்னதாக இருக்கும். அதை அந்தக் கண்ணாடி ஜாரினுள் விட்டு லேசாகக் கலக்கி தேவையான அளவு வரும் வரை அந்த கரண்டியினால் பலமுறை எடுத்து அந்த மட்டையில் போடுவார். அது ஒரு நடனத்தின் நெளிவுடன், ஒரு யோகியின் சிதறா கவனத்துடன் வெகு லாகவமாகச் செய்யக்கூடிய வேலையாகத் தெரியும். தேவை என்றால் பொடிகளை பல கண்ணாடிக் குடுவைகளில் இருந்து எடுத்து ஒரு சின்ன உரல் போன்ற ஒன்றில் கலக்கி அதன்பின் அதை பாக்கு மட்டையில் நிரப்புவதும் உண்டு. அந்த மட்டையின் ஒரு முனை மற்றொரு முனைக்குள் நுழைந்து பொடி சிந்தாமல் அழகான ஒரு செல்ப் சீலிங் மெக்கானிஸம் கொண்டதாக இருக்கும்.

இப்படி பொடியை வாங்கிக் கொண்டு வந்து தாத்தா கையில் தந்த உடன் அதை அவர் அந்த மட்டையை லேசாக உள்ளங்கையில் தட்டிக்கொண்டு, மெதுவாகப் பிரித்து ஒரு சிட்டிகை பொடியை விரல் நுனிகளில் எடுத்துக் கொண்டு, அந்த மட்டையை மீண்டும் கவனமாக மூடிவிட்டு, மூக்கின் ஒரு துவாரத்தில் கொஞ்சம் மறுதுவாரத்தில் மீதி என உறிஞ்சிக்கொண்ட சமயத்திற்கும் அதையடுத்துத் தும்மல் வரும் சமயத்திற்கும் இடையே ஆன கணப்பொழுதில் அவர் கண்டுகொள்ளும் சொர்க்கம், வாங்கி வரும் பொழுது கிடைக்கும் ஐந்து பைசா பத்து பைசா சில்லறையில் வாங்கிக் கொள்ளும் ஆரஞ்சு மிட்டாயை என் வாயில் போட்டுக் கொள்ளும் கணத்தில் எனக்கும் சித்தியாகும்.

பிகு: என்னைப் போலவே பாராவின் பதிவு லலிதாராமையும் தும்ம வைத்துவிட்டது. அவரின் பதிவு இதோ.

அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே..

பொதுவா பெனாத்தல் ஒரு போஸ்ட் எழுதினா நான் அதைத் திரும்ப எழுத வேண்டிய அவசியம் இருக்காது. ஆனா இந்த தடவை தொடர்புடைய ஆனால் தனித்தனியாகப் பேச வேண்டிய மூணு விஷயங்களைச் சேர்த்து எழுதி கொஞ்சம் குழப்பிட்டான்னு தோணுது. அதனால என் கருத்துதகளை கொஞ்சம் விரிவாகவே எழுதிடறேன்.

கலைச்சொற்கள்: எல்லா மொழிகளிலும் கலைச்சொற்கள் உண்டாக வேண்டியது அவசியம்தான். இன்றைக்கு பேருந்து, கணினி என்பது பேச்சுத் தமிழில் இல்லை என்றாலும் பேசினால் என்ன என்று கேட்க வேண்டிய அவசியம் இல்லாது இருக்கிறது. எழுதும் பொழுது கண்டிப்பாக இத்தகைய தமிழ்ச் சொற்களைக் கொண்டு எழுதுவது அவசியம். ஆனால் யார் வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும் கலைச்சொற்களை உண்டாக்கலாம் என்பது போலில்லாமல் அரசின் தமிழ்மொழி வளர்ச்சிக்கான துறை மூலமாகவே இச்சொற்கள் முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும். இச்சொற்களை ஆர்வலர்கள் பரிந்துரைக்க வேண்டுமானால் ஒரு வழி ஏற்படுத்தித்தரலாம். இத்தகைய கலைச்சொற்கள் எளிமையாக இருக்க வேண்டியது அவசியம். கொட்டை வடி நீர் போன்ற அபத்தங்களைக் காலம் பார்த்துக் கொள்ளும். அந்த விதத்தில் பெனாத்தலின் முதல் வரியில் அபார்ட்மெண்ட் என்பதை அடுக்ககம் எனச் சொன்னால் எளிமையாக, புரியும்படியாக இருந்திருக்கும். அதைச் செய்ய வேண்டும்தான். கலைச் சொற்களை முன்னெடுத்தல் அவசியமே.

வர்த்தகப் பெயர்கள்: இவற்றை மொழிபெயர்த்தல் தேவையற்ற வேலை. ஆப்பிள் என்ற பழத்தை என்பதை அரத்திப்பழம் (?) என்று சொல்வது வேறு ஆனால் ஆப்பிள் நிறுவனத்தை அரத்திப்பழம் எனச் சொல்வது வேறு. இரண்டாவது தேவையே இல்லாதது. சீனாக்காரன் செய்கிறான் என்பதால் நாமும் செய்ய வேண்டும் என்ற அபத்த வாதத்தை ஒதுக்கி விடுவோம். அவன் இவ்வளவு நாள் ஒரு குழந்தை மட்டுமே பெற்றுக் கொள்ளலாம் என்றும்தான் சொன்னான். அதைக் கேட்போமா? கூகிள் எந்த மொழியிலும் இல்லாத புதிதாகச் செய்யப்பட்ட சொல். அதை என்னவென்று மொழிபெயர்க்க முடியும்?

தமிழ் கற்பித்தல்: பெனாத்தலின் பதிவில் மிகவும் முக்கியமான கருத்து இதுதான். ஆனால் இது பேசப்படாமல் போய்விடும் என்பதே உண்மை. இன்று தமிழ் தமிழ் எனப் பேசும் எத்தனை பேருக்குத் தமிழில் தவறின்றி எழுத வருகிறது? அல்லது தவறில்லாமல் எழுத வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது? திருத்தம் சொன்னால் கூட நீ யார் சொல்ல என்றுதானே கேட்கத் தோன்றுகிறதே தவிர தவறுதான் திருத்திக் கொள்வோம் என்ற எண்ணம்தான் இருக்கிறதா?

தமிழைக் கற்றுத் தருவதில் என்ன மாற்றம் நிகழ்ந்திருக்கிறது? இன்னமும் புரியாத வகையில் இலக்கணமும் மனப்பாடம் செய்து ஒப்பிக்க வேண்டியததாகவும்தானே பாடங்கள் இருக்கின்றன? மற்ற மொழிகளைப் பள்ளிசாரா முறைகளில் கற்றுக்கொள்ள இருக்கும் வசதிதான் தமிழுக்கு இருக்கிறதா? கற்பிக்கும் முறையை சீரமைப்பது பற்றி பரவலாகப் பேச வேண்டும் ஆனால் வெட்டிச் சண்டைகளில் மண்டையை உடைத்துக் கொள்வதில் இருக்கு ஆர்வம் இதில் இருப்பதில்லையே.

தமிழ் ஆர்வலர்கள், தமிழாசிரியர்கள் பலரின் உச்சரிப்பைக் கேட்கக் கவலையாகத்தான் இருக்கிறது. தமிழ் உச்சரிப்பு சார்ந்த மொழி. அதைக் கோட்டை விட்டால் எழுதும் பொழுது தவறுகள் வருவது தவிர்க்க முடியாமல் ஆகும். இதைக் குறித்து யாரேனும் பேசுகிறோமா?

ஊடகங்கள் மூலமாகவே நல்லதும் கெட்டதும் பரவும். இன்று தமிழ் ஊடகங்களின் மொழியறிவு அவ்வளவு மோசமாக இருக்கிறது. இதை முதலில் சரி செய்ய வழி அமைத்தால் தேவலாம்.

தமிழ்நாடு அரசுக்குத்தான் இந்தப் பொறுப்பு இருக்கிறது திரைப்படப் பெயர்கள் தமிழில் இருந்தால் வரிவிலக்கு போன்ற அபத்தங்களை விடுத்து அரசு தமிழ் வளர்ச்சிக்கு உண்மையாகவே நல்ல திட்டங்களைக் கொண்டு வர வேண்டும். தமிழ் வாழ்க என்று விளக்குகள் அமைப்பது மட்டும் போதாது. பள்ளிகளிலும் ஊடகங்களிலும் சீர்திருத்தம் கொண்டு வர முயற்சிகள் தேவை. நடக்குமென நம்புவோம்.

பெனாத்தலின் பதிவு - https://www.facebook.com/suresh.babu.94/posts/10224441618444340

"ஐயா வந்துட்டேனய்யா, உங்க வீடு எங்கே இருக்கு?"

"அங்கே ஒரு வீடு, ஓர் இல்லம், ஓர் அகம் ஆகியவை தெரிகின்றன அல்லவா?"

"வீடுன்னா ஓட்டுவீடு, இல்லம்னா வில்லா, அகம்னா அபார்ட்மெண்ட்தானே?, தெரியுதய்யா"

"அவற்றுள் வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு மகளிர் அழகுச்சாதனக்கடை இருக்கும் பாருங்கள்"

"ப்யூட்டி பார்லரா, ஃபேன்ஸி மார்ட்டாய்யா? ரெண்டும் இருக்கு."

"முதலில் சொன்னது. அதற்கருகில் ஒரு கொட்டைவடிநீர்த் தினக்கடை இருக்கும்"

"காபி டேவா? சரி. பார்த்துட்டேன். "

"அங்கே ஒரு தானியங்கிமுச்சக்கரவண்டிக்கூடம் இருக்கிறதல்லவா?"

"ஆட்டோ ஸ்டாண்டா?"

"அங்கேயே நில்லுங்கள், புலனத்தில் இருப்பிடப்புள்ளிகளை அனுப்புகிறேன்"

"வாட்சப் லொகேஷனாய்யா? இதை முதல்லேயே செஞ்சிருக்கலாமில்ல.. இதுக்கு ஒரு முழு பத்தி, என்னை யோசிக்க வச்சி, குழப்பி.."

தமிழை வளர்ப்பது என்பது இருக்கும் வார்த்தைகளை ஒழுங்காகப் புழங்குவதில் ஆரம்பிப்போம். தமிழ் கடினமான மொழி, வாத்தியார்கள் கொடூரமானவர்கள் போன்ற கற்பிதங்களை அழிப்பதில் தொடங்குவோம்.

புதிது புதிதாக யாருக்கும் எளிதில் புரிந்துவிடாத வார்த்தைகளை உருவாக்குவது அவ்வளவு கடினமில்லை, அந்த வார்த்தைகள் தமிழ்ப்பக்கம் இருந்து சிலரை "அது ஒண்ணும் அவ்ளோ ஈஸி இல்லைடா.."என்று துரத்துவதைத்தான் சாதிக்கும்.

Another fork in the road....

I started my electric car journey nine years ago when I was chosen as one of the few who had the opportunity to lease an Active-e. We were the Electronauts. From then on, I fell in love with electric cars. 

The i3 came along and I was one of the earliest to get one on the east coast. I think it was early 2014. The owners choice program was a good idea as it gave us the tax rebates while ensuring that we could drop off the car at the end of four years. 

And I went again with the 2018 i3 and leased it this time. I did test drive a few other brands but I simply did not like the quality or performance after driving a BMW for six years. Thanks to COVID, I did not end up driving it as much as I would have liked or paid for. Today is the last day of the lease and I have returned the i3. 

I will miss the lightweight carbon fiber based, quirky design, the inquisitive questions people ask about the car, the surprisingly roomy interior. But I will not miss the lack of a fifth seat, the limited range and a rather unstable bluetooth. I am also a bit sad that BMW moved away from the i3 philosophy. That was a bummer from Bimmer.

I wanted to try out other brands and am planning to get a Model Y from Tesla. The range and the full self driving capabilities are the two things that attracted me. The next time around there are going to be a lot of options to choose from. May be BMW has a better model then. 

I want to thank my dear friends, Tom Moloughney, Manny Antunes and Mary Demarest-Paraan for all the help over the years.

மொழி குறித்து...

கடந்த சில தினங்களில் புதிய எழுத்தாளர்கள் பலர் எழுதிய சிறுகதைகளைப் படித்தேன். இவற்றில் சில பரிசு பெற்ற கதைகளும் கூட. படித்த பின் மிஞ்சியது வருத்தமே.

ஒவ்வொரு தொழிலுக்கும் அதற்கான கருவி இருப்பது போல் எழுத்துக்கான கருவி மொழி. ஆனால் மொழியை அறிந்து, அது கை கூடி, அதில் தேர்ச்சி பெற்று அதை நன்றாகப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்ற முனைப்பே இல்லாமல் ஆகிவிட்டது.

ஒருவர் விடாமல் அனைவரின் கதைகளிலும் அத்தனை எழுத்துப் பிழைகள். அத்தனை இலக்கணப் பிழைகள். அத்தனை தேவையற்ற ஆங்கிலக் கலப்பு. இங்கு சொல்லப் போகும் உதாரணங்கள் நான் பல முறை சொன்னவையே. மீண்டும் மீண்டும் அத்தனை பேரும் அவற்றை தொடர்ந்து எழுதுவதால் அவை சரிதான் என்றே நிறுவப்படுமோ எனக் கவலையாகத்தான் இருக்கிறது.

முக்கியமாகச் சொல்லப்பட வேண்டியவை - முயற்சித்து, அருகாமை, எண்ணெய் ஆகிய சொற்கள். இந்தப் புதியவர்கள் மட்டுமல்லாமல் முன்னணி எழுத்தாளர்களும் இவற்றைக் கையாள்வதைப் பார்க்கிறோம்.

முயல் என்பதில் இருந்து வருபவை முயல்வது, முயல்வேன், முயல்கிறேன், முயன்றேன், முயற்சி என்பது போன்ற சொற்கள். இதிலிருந்து முயற்சியை எடுத்துக்கொண்டு முயற்சிப்பேன், முயற்சிக்கிறேன் என்று எழுதுவது அபத்தம். பயிற்சிக்கிறேன், தளர்சிக்கிறேன் என்று எழுதுவது தவறாகத்தானே படுகிறது. அது போலத்தானே முயற்சிக்கிறேன் என்பதும்.

அருகில் இருக்கிறேன் என்பதை அருகாமையில் இருக்கிறேன் என்று எழுதினால் இலக்கியத்தரம் என நினைத்துக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். அருகாமை என்பது அருகிப் போகாதது என்ற பொருளைத் தருமே அன்றி அருகில் என்ற பொருளைத் தரவே தராது. அருகில், அண்மையில் என்று எழுதுவதே சரி.

நெய் என்பது வேர்ச்சொல். எள்ளில் இருந்து எடுக்கப்படும் நெய் எள்நெய். அது எண்ணெய் என்றானது. அது பொதுப்பெயராகவும் ஆனது. எனவே தேங்காய் எண்ணெய், கடலை எண்ணெய் என வழங்கத் தொடங்கிவிட்டோம். ஆனால் இதை எண்ணை என்று எழுதுவது சரியா? எண்ணை எடு என்றால் ஒன்றை எடுக்கவா இரண்டை எடுக்கவா என எண்களில் ஒன்றை எடுக்கச் சொல்வது போல இருக்கிறது. எண்ணெய்யில் இருந்து எண்ணெய்யால் செய்து என எழுத வேண்டாமா? ஆசான் ஜெயமோகனும் கூட இன்று வரை எண்ணெய் என்பதை எண்ணை என்றுதான் எழுதுகிறார்.

தொடர்ந்து பார்க்கக்கூடிய மற்றொரு தவறு ஒருமை பன்மை குறித்தது. ஒருமையில் ஆரம்பிக்கும் வரி பன்மையில் முடிகிறது. பன்மையில் ஆரம்பித்தால் ஒருமையில் முடிகிறது. ஒவ்வொரு விரல்களிலும் என்று எழுதுகிறார்கள். படிக்கும் பொழுதே சரியாக இல்லையே என்று தோன்றாதா?

அது என்பது ஒருமை. இதன் பன்மை அவை. அது போல இது ஒருமை. இவை பன்மை. ஆனால் அவைகள் இவைகள் என எழுதுகிறார்கள். அவற்றை, இவற்றை எனச் சொல்ல வேண்டியவைகளை அவைகளை இவைகளை என்கிறார்கள்.

எழுத்துப்பிழைகள் என்று பார்க்கத் தொடங்கினால் ர / ற, ந / ன / ண, ல / ள / ழ இடையே உள்ள வேற்றுமைகளை உணர்ந்து கொள்வதே இல்லை. பட்டியலிடத் தொடங்கினால் முடிவே இல்லாது போகும். வலி மிகும் மிகா இடங்கள் பற்றிய நினைப்பே இல்லை. ஒன்றே ஒன்றைச் சொல்கிறேன். ஞாபகம் என்பதை நியாபகம் என எழுத வேண்டாமே.

தேவையற்ற ஆங்கிலக் கலப்பு மற்றுமொரு குறை. ஆங்கிலச் சொல் ஒன்றை எழுதிப் பின் பண்ணு என்பது ஒரு வழக்காகவே ஆகிவிட்டது. வெயிட் பண்ணு, குக் பண்ணு, ரீச் பண்ணு, பே பண்ணு என்று ஒரு பண்ணு தமிழ் உருவாகி இருக்கிறது. எழுதிய பின் எங்கெல்லாம் பண்ணு என எழுதி இருக்கிறோம் எனப்பார்த்து அங்கெல்லாம் சரியான தமிழ்ச்சொல்லை எழுதுவது கடினமான வேலை இல்லை.

எழுதியதைப் படித்தால் பிழைகள் கண்ணில் படும். சரி செய்யலாம். ஆனால் எழுதி அதை பிரசுரிப்பதில் இருக்கும் ஆர்வம் படிப்பதில் இல்லை. நல்ல எழுத்தாளர்களைப் படித்தால் எழுத்து மேம்படும். எழுதுபவர்களில் எத்தனை பேர் படிக்கிறார்கள் என்பது கேள்வியே.

புற்றீசலாய் வரும் இணையப் பத்திரிகைகளில் வருவதைப் போடலாம் என்று இருக்கிறார்களே தவிர படித்தேனும் பார்க்கிறார்களா எனத் தெரியவில்லை. இப்படிப்பட்ட பிழைகளைக் களைந்து பிரசுரம் செய்யலாமே என்ற எண்ணமே இல்லை. இதனாலேயே இணையப் பத்திரிகைகளில் எழுதுவதில்லை என்று சொல்லிவிட்டே நிறுத்தி இருக்கிறேன். தரம் பற்றிய கவலை யாருக்கும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. அச்சு பத்திரிகைகளின் லட்சணத்தைச் சொல்லவே வேண்டாம்.

எழுத வருபவர்களுக்குச் சொல்ல ஆசைப்படுவது இதுதான். பிழை இல்லாமல் எழுத வேண்டும் என்று முயற்சி செய்யுங்கள். எழுதியதைப் படித்துப் படித்து மேம்படுத்துங்கள். நல்ல எழுத்துகளைத் தேடிப்படியுங்கள். தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டினால் அதனைக் கேட்டு மீண்டும் அவற்றையே செய்யாதிருக்கப் பாருங்கள். மொழி உங்களுக்கான கருவி. அதனைத் திறம்படக் கையாளப் பழகுங்கள்.

வாழ்த்துகள்! நன்றி.

All in a day's work..

There was a discussion today in Twitter if a Venusian year is longer than a Venusian day. The original tweet said it was. But as in many things in Astronomy, the correct answer is Yes and No. With some help from my son, I tried to explain that in a series of tweets. This is a slightly expanded version of those tweets. 

What is a day? 

By default we would say it is the time taken for earth to rotate upon its axis. Some would be a little bit more specific and say it is the time taken between successive noons, noon being the time when sun is at its highest point in the sky. 

That is a correct definition but it refers to what is called as the solar day because the definition is in relation to the Sun. But there is also another type of day called Sidereal day. Sidereal means in relation to different stars. If you take the time between two times when a distant star is at its highest point in the sky that is called the sidereal day. The sidereal day is the time it takes for the Earth to complete one rotation about its axis with respect to the 'fixed' stars.

Simply put a sidereal day is the time it takes for a planet to complete a single rotation on its axis. A solar day is the time it takes for the Sun to return to the same place in the sky. 

There is a difference in the length of a solar day and a sidereal day. For our Earth, the solar day is calculated to be 24 hours but the sidereal day is about four minutes shorter. Not much of a difference, but this is more pronounced for some planets than the others. The difference between the sidereal and solar day is due to the orbital motion of the planet.

What grade is your planet? 

Based on the direction of rotation a planet is called either a prograde planet or a retrograde planet. If the rotation of the planet is in the same direction of its orbital motion it is called a prograde planet. If the rotation of the planet is in the opposite direction to its orbital direction, it is a retrograde planet. 

In the solar system, if you see from the top of the Sun's North Pole, the planets would revolve around it in a counterclockwise direction. So if a planet rotates in a counterclockwise direction, it is a prograde planet. In our solar system, only Venus and Uranus are retrograde and all other six are prograde planets. 

For prograde planets in our solar system, the sidereal day is The difference between the sidereal and solar day is due to the orbital motion of the planet. than the solar day. For the retrograde planets, the solar day is shorter than the sidereal day. 

Picture this yourself

To explain this I took the help of my son to create an image. 

Image Courtesy @AstroAceVikare

The top panels show the starting position of the planet with the arrow pointing at the Sun and at a star which is very far from the planet. Then the planet starts to move in its orbit and also rotate around itself in a counterclockwise direction. The stars are so far away that Earth's movement along its orbit makes nearly no difference to their apparent direction. In the lower left panel, the angle to the further star is already reached after one full rotation on the axis, while it takes a bit more rotation for the spot on the planet to face the Sun. This difference in time is the difference between the sidereal and solar days. 

Image Courtesy @AstroAceVikare

This image is for the retrograde planets. Note the solar and sidereal sides are swapped. Here, because of the clockwise rotation, the point of reference faces the sun first before it rotates further to the distant star. This is the reason, for retrograde planets, the solar day is shorter than the sidereal day.

Mercury, Venus and much more

Venus goes around the sun faster than it spins on its axis. Because of this speed, the Venusian Solar Day is about 117 earth days but the Venusian Sidereal Day is about 243 earth days. The time taken for one trip around the sun, however, is about 225 earth days. Therefore, a Venusian year is shorter than its sidereal day but is almost twice its solar day. 

Mercury is another odd ball. Mercurian sidereal day is 58 earth days while its year is 88.  Because the sidereal day is a considerable fraction of the planet’s orbital period, a solar day is about 170 earth days. In Mercury, a solar day is longer than a year. 

Since we refer to the solar day when we talk about a day in Earth, we need to understand this difference.  

Who needs Sidereal Times anyways? 

Astronomers!

Because sidereal time is calculated relative to distant stars, it helps astronomers keep time to locate celestial objects without worrying about where the planet is in its orbit. It is the clock of the astronomers. 

Watch this video by Dr. James O'Donoghue (@physicsj ) that shows selected objects in our solar system to scale in size and rotation speed. 

வல்கனைசிங் வரலாறு!

சிங் என்று பெயர் இருந்தாலே சீக்கியர் என நினைக்கக்கூடாது. தென் தமிழகத்தில், குறிப்பாக நெல்லை, தூத்துக்குடி பகுதிகளிலும் சிங் என்ற பெயர் கொண்டவர்கள் உண்டு. ராஜா சிங், ஜெயசிங் என்ற பெயர்களைக் கொண்டவர்களை சர்வசதாரணமாகப் பார்க்க முடியும். இதையே ராஜாசிங் பாண்டியன் என மீசையை முறுக்கவும் வகை செய்து இருப்பார்கள். எனக்கே இந்த மாதிரி சர்தார்ஜி இல்லாத சிங் நண்பர்கள் உண்டு. 

கல்லிடையில் இருந்து அம்பையில் உள்ள பள்ளிக்குச் செல்லும் பொழுது வல்கனைசிங் என்ற பெயர் கொண்ட கடைகள் இரண்டு தென்படும். எதேனும் வேலையாக நெல்லைக்குச் சென்றால், போகும் வழியிலும் சரி, அங்கும் சரி பல வல்கனைசிங் கடைகளைப் பார்க்கலாம். என்னடா இது, வல்கனைசிங் என்ற ஒத்தை ஆளு ஊர் ஊராகக் கடை திறந்து வைத்திருக்கிறாரே என எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கும். வெகு நாட்களுக்குப்பின்தான் அது Vulcanizing எனப்படும் விதத்தில் டயர்களை சரிசெய்து தரும் கடைகள் அவை என அறிந்து கொண்டேன். 

இப்படி மூலம் தெரியாமல் மாறிப் போன சொற்கள் பெயர்கள் மீது ஒரு காதல் வரக் காரணமாக இருந்ததே இந்த நிகழ்வுதான் என நினைக்கிறேன். இன்னும் கொஞ்சம் பார்ப்போம். 

Hamilton Bridge, அம்பட்டன் வாராவதி ஆகி மீண்டும் Barber's Bridge என்றான கதை எல்லாரும் அறிந்ததே. ஆனால் இது போன்ற பிழைகள் என்றாலே உணவகங்கள்தான் முதலில் நினைவுக்கு வரும். மஞ்சூரி என சீனாவிலேயே கேள்விப்பட்டிராத பெயரை சீன உணவுக்கு வைத்தவர்கள் நம் ஆட்கள். Vanilla என்பதை எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் வெண்ணிலா என எழுதி, Vanilla Burfi என்பதை வெண்ணிலா பர்பி என்றாக்கி, அதையே மீண்டும் ஆங்கிலத்தில் Vennilla Purby என எழுதும் திறமை கொண்டவர்கள் நம் ஆட்கள். சுக்குணி என்றால் என்ன தெரியுமா? Zucchini என்ற காய்தான் பாவம் சுக்குணி என்றாகி அதையே ஆங்கிலத்தில் Zukkuni என்று எழுதப்பட்டதும் நடந்திருக்கிறது. 

மேற்கத்தியப் பெயர்களை தம் குழந்தைகளுக்குச் சூட்டி மகிழும் பெற்றோர் அப்பெயர்களை ஆங்கிலத்தில் எழுதும் பொழுது செய்யும் கலவரம் பற்றித் தனிப் பதிவே எழுதலாம். Gorky, தன் பெயர் தமிழில் கார்க்கி ஆகி திரும்பவும் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட விதங்களைக் கண்டால் வெறுத்தே போய் விடுவார். சமீபத்தில் அப்படித்தான் ஒரு Bernatsha-வை பார்க்க நேர்ந்தது. இந்த கதி மேற்கத்திய பெயர்களுக்கு மட்டும்தான் என நினைக்க வேண்டாம், வடவர் பெயரையும் இவ்விதமே வதைப்போம். நம் முதல் பிரதமர் Jawagarlal Negru. அவர் அப்பா Modilal. அரசியல் வேண்டாம் என்றால் கிரிக்கெட்டில் Ragul Dravid.  இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.  அவ்வளவு ஏன் நம் மயிலாப்பூர் கபாலி கூட Kapali என்றாகாமல் Kabali என்றானது சூப்பர்ஸ்டார் கைங்கர்யம். 

அது என்னவோ கொஞ்சம் அழுத்திச் சொல்ல வேண்டியதை எல்லாம் அழுத்தாமல் மென்மையாகச் சொல்வது நம் மொழிக்கே உரிய அழகுதான் போல. அதை அப்படியே ஆங்கிலத்தில் எழுதும் பொழுதுதான் கொஞ்சம் உதைக்கிறது. Boori, Gireedam, Kaligambal, Magarashtra, Sagunthala, Rasiga, நவராத்திரி சமயத்தில் Golu, எனப் பார்க்கும் போதும் கேட்கும் போதும் கொஞ்சம் பல் கூசத்தான் செய்கிறது. ஒரு துணிக்கடையில் Frogs என்ற பெயர்ப்பலகை பார்த்தது இதன் உச்சம். இவங்களை எல்லாம் உள்ள தள்ளி உட்கார வைக்கலாம்ன்னு Barole கேட்பாங்களேன்னு பயமா இருக்கு. 

இந்தக் கொடுமை ஒரு பக்கம்ன்னா கர்நாடிக் பாட்டு பாடறவங்க கிட்ட தமிழ் மாட்டிக்கிட்டு முழிக்கிறது இன்னுமொரு விதக் கொடுமை. ஆஷை முகம் மறந்து போச்சேன்னு ஆரம்பிச்சா அந்தப் பாட்டைக் கேட்கும் ஆசையே இல்லாம ஆகிடும். பாசம் நேசம் எல்லாம் பாஷம் நேஷம்ன்னு ஷமத்தா பாடுவாங்க. இல்லை தளை விடும் ஆயர்கள்ன்னு பாட வேண்டிய பாசுரத்தை தலை விடு மாயர்கள்ன்னு பாடி அர்த்தத்தை அனர்த்தம் ஆக்கிடுவாங்க. திரைப்படப் பாடல்களில் லகர, ளகர, ழகர வித்தியாசங்கள் இல்லாமல் போனது தாண்டி இப்போ ந,ன,ண வித்தியாம் கூட இல்லாமப் பாடறதுதான் புதுமை. 

குறங்குதமிழ் என்ற தலைப்பில் ஜெயமோகன் எழுதி இருக்கும் கட்டுரையை இன்று படித்த பின் நினைவுக்கு வந்தவை இவை. ரொம்ப முக்கியமா, 

பொதுவாகவே தமிழ்க்கல்வி தமிழகத்தில் இல்லாமலாகிவிட்டது. புதிய தலைமுறையினரில் சரளமாகத் தமிழ்படிப்பவர்கள், பெரிய எழுத்துப்பிழைகள் இல்லாமல் ஓரிரு பத்திகள் எழுதுபவர்கள் மிகமிக அரிதாகிவிட்டார்கள். ஆகவே நாளிதழ்கள்கூட அவர்களால் வாசிக்கப்படுவதில்லை. 

எனச் சொல்லி இருக்கிறார். ஆனால் நாளிதழ்களில் மட்டும் தமிழ் நல்லாவா இருக்கு. எழுத்துப் பிழைகளும் இலக்கணப் பிழைகளும்தான் இருக்கு. நல்ல தமிழ் என்பது இல்லாமலேயே போய்விட்ட ஒன்றாகி நாளாச்சு. ஒருமை பன்மைன்னா வீசை என்ன விலைன்னு கேட்பாங்க. எவ்வளவு எடுத்துச் சொன்னாலும் இயக்குனர், நியாபகம், ஞாயம்ன்னு தப்பாவே எழுதுவாங்க. இந்த நாளிதழ்களையும் வாரயிதழ்களையும் படிக்காம இருந்தாத் தப்பே இல்லை ஜெயமோகன். இவங்க மட்டும்தான்னு இல்லை. பிரபல எழுத்தாளர்களிடம் கூட தமிழ் மாட்டிக்கிட்டு கதறிக்கிட்டுதான் இருக்கு. ஆனா சொன்னால் நீ யாரு சொல்ல என்ற மனோபாவம்தான் முதலில் வரும். 

ஆனா இதை எல்லாம் எடுத்துச் சொன்னா அதுக்குப் பேரு குத்தம் கண்டுபிடிக்கிறது. இப்படிச் செய்யறவங்களை கிண்டல் பண்ணுவது போகும் போக்கில் ரெண்டு சாத்து சாத்துவதும்  எப்போதும் நடப்பதுதான். இதே கட்டுரையில் ஜெயமோகன் கூட "பிழைதிருத்தி பிழைசமைத்து உயிரைவாங்கும் பிராமணர்கூட்டம் ஒன்று இணையத்தில் உண்டு." என்றுதான் எழுதி இருக்கிறார். வேறெப்பொழுதும் சாதி பார்க்காத பெரியார் மண்ணும் இந்த சமயத்தில் மட்டும் மறக்காமல் சாதியை துணைக்குக் கூட்டிக் கொள்ளும். ஆனால் பண்ணும் தப்பை மட்டும் திருத்திக் கொள்ளவே கொள்ளாது. 

போகட்டும். அதற்காக, கம்பரசர் என எழுதி இருப்பதைக் கிண்டல் பண்ணும் ஆசான் விளக்கமாக கம்ப்ரஸர் என எழுதாமல் கம்பிரஷர் என எழுதி இருப்பதை சொல்லிக் காட்டாமல் இருக்க முடியுமா என்ன! 

A Day of Dwijavanthi

I had this urge to listen to Ustad Bismillah Khan today and I started playing his music. I trusted the YouTube algorithm to feed me tracks of his music and had this Jaijaivanti delivered. This is a jugalbandi with Pandit V.G. Jog on the violin and the duo have created magic. Simply mesmerizing. Let us listen to that first. 

While listening to this I started thinking how this ragam has been transplanted in Carnatic music. Muthuswami Dikshitar is credited with bringing this ragam to the South. It is said that he, being the Sanskrit scholar that he was, christened the Carnatic ragam as Dwijayavanthi, instead of Jayajayavanti (which got morphed into Jaijaivanti in Hindustani) with its repeated Jayas, and it became to be Dwijavanthi. Dikshitar’s two brilliant compositions in Dwijavanthi, of course, are Akhilandeswari and Chetha Sri. 

One very interesting point to note is that when Jaijaivanti was brought to Carnatic music it was not a direct cut and paste. It was not introduced as a completely new ragam that has been imported from Hindustani music. The transition was made easy by adapting it on the back of a well known ragam Sahana. Lot of Sahana phrases were incorporated into Dwijavanthi and then the distinction between the ragams was highlighted and brought out brilliantly. That way, the listeners were not made to listen something alien but a take off on something familiar. This has been a consistent practice when such imports were made from other music forms. Talk about change management. 

I only wish I could get someone to demonstrate some of these common phrases between Sahana and Dwijavanthi and how Dwijavanthi sounds distinct despite those phrases. Let us listen to some of the songs set in Dwijavanthi.

First up is the legend Semmangudi Srinivasa Iyer singing Chetha Sri in his own inimitable style. I don’t know how many times I have listened to this rendering and every time the way he paints the ragam from 00:40 to 01:40 just leaves me breathless. I feel like he is executing a lazy dive off a cliff, suspending himself for a bit before a graceful dive into the waters. Just defines what Dwijavanthi is, in one mere minute. Or how in the middle of swaram singing he throws that one small embellishment in at 14:37 followed by violin. Simply great.  

Next comes is Akhilandeshwari by Dikshitar. Here Vignesh Ishwar and Sriranjani Santhanagopalan are singing a delightful version of that song after a shlokam. 

Another famous song is the Padam ’Taruni Njaan Endu Cheivu' by Maharaja Swati Thirunal of Travancore, where Dwijavanthi has been used in a haunting melody to bring out the separation anxiety of a girl who is away from her lover. Ramakrishnan Murthy has done a fantastic rendering of this and in the video you can see the smile of approval of his guru RK Shriram Kumar. Dwijavanthi has been used in Kathakali as well to bring out this emotion. 

Not to forget Tamil songs, here ‘Engu Naan Selven Ayya' by Periyasami Thooran sung by Sikkil Gurucharan. 

Thillanas in Dwijavanthi provide a different facet of the raga as they involve much faster phrases than the compositions we listened to above. Popular thillanas include those composed by Lalgudi Jayaraman and Balamurali Krishna. This one is composed and performed by Bharat Sundar. 

In retrospect I realize my first exposure to Dwijavanthi has been through Tamil film music and it is no wonder that it is a MSV song. The song is from the MGR movie ‘Maduraiyai Meeta Sundara Pandiyan’. It is sheer bliss to listen to how MSV has handled this ragam in this song.  The movement in the two seconds from 00:38 to 00:40 is such a joy to listen to. 

We have had some other nice songs in this ragam in Tamil film music. Dwijavanthi seems to be a favorite of Vidyasagar. His Poi Solla Koodathu Kadhali from the movie Run,  Mouname Parvaiyaai from Anbe Sivam and this song from the Malayalam movie Mister Butler are all good examples of Dwijavanthi in film music. Himesh Reshammiya has tuned Mukunda Mukunda in Dasavatharam and Shakar Ehsaan Loy the song Unnai Kaanadhu Naan in the movie Vishwaroopam in this ragam. Google tells me AR Rahman has used Dwijavanthi in a background score if not a song. It is surprising that I have not come across a song by Ilayaraja in this ragam. 

I will end this post with Chetha Sri rendered by my favorite, TM Krishna, in his languorous style. Just bliss. 

அகரம் இகரம் உகரம் ஆச்சு...

இந்தத் திரைப்பட விளம்பரம் இன்று பரவலாகப் பகிரப்படுகிறது. ஞேயங் என்ற சொல்லே இல்லை என்னும் கருத்தோடு.

 

ஞேயம் என்பது நேயம் என்ற சொல்லின் திரிபு எனச் சொல்கிறது அகராதி. நேயம் காத்தல் என்பதை இணைத்தால் நேயங்காத்தல் எனப் புணரும். அதே போல ஞேயங்காத்தல் என எழுத நினைத்திருந்தால் அங்கே இடைவெளி வந்திருக்கக்கூடாது. ஞேயங்காத்தல் எனச் சேர்த்தே எழுதி இருக்க வேண்டும். 

இன்று பலரும் ஞாபகம் என்பதை நியாபகம் என்றும், நியாயம் என்பதை ஞாயம் என்றும் எழுதி வருகின்றனர். இதையும் திரிபு என ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் எனச் சொல்வார் உண்டு. ஆனால் திரிக்கத்தான் வேண்டுமா என்ற கேள்விக்குப் பதில் இல்லை. 

இதே போல அய்யா, அவ்வை என்றெல்லாம் எழுதத் தொடங்கி இன்று அய்ந்து என்றெல்லாம் எழுதி ஐ ஔ என எழுதினாலே பாவம் என்ற அளவுக்குப் போய்விட்டது. கேட்டால் தொல்காப்பியரே சொல்லி இருக்கிறார். அகரம் இகரம் ஐகாரமாகும், அகரம் உகரம் ஔகாரமாகும், எனவே இப்படி எழுதுவது தவறில்லை. எழுத்துப் போலி எனத் தமிழில் உள்ளதே என்பர்.

ஆனால் ஐ என்றால் இரு மாத்திரை அது அய் எனும் பொழுது ஒன்றரை மாத்திரை ஆகிறதே ஐயா, அது எந்த விதத்தில் சரி எனக் கேட்டால் பதிலே இருக்காது. 

என்னளவில் இந்தத் திரிபுகளைத் தவிர்த்து ஐயா, ஔவை, ஞாபகம், நியாயம் எனச் சரியாக எழுதுவதே நலம். 

இந்தத் திரைப்படப் பெயர் நேயம் காத்தல் செய் என இருந்திருந்தால் இந்தப் பேச்சு வந்திருக்காது என்பதால் ஒரு பரபரப்புக்கு ஞேயங்காத்தல் செய் என வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் அந்த இடைவெளி இருப்பதால் அது தவறே. கா என்றாலே காத்தல் செய். காத்தல் செய் என நீட்டி முழக்க வேண்டுமா? 

முயல் என்பதை முயற்சி செய் என்பது போலத்தானே இதுவும்? முயல் எனத் தொடர்ந்து சொல்லி இருந்தால் முயற்சித்து என்ற கொடுமை வந்தே இருக்காது. இன்று விஷச்செடி போல மெத்தப் படித்தவர்களில் தொடங்கி அனைவரும் முயற்சித்து என எழுத முயல் எனப் புழங்காததும் காரணம். 

நல்ல தமிழில் எழுதுவோம். இந்த நலங்கெடல் தவிர்ப்போம்.

கோபால கிருஷ்ண நாயர்!

“தாயே யசோதே உந்தன் ஆயர் குலத்துதித்த மாயன் கோபால கிருஷ்ணன் செய்யும் ஜாலத்தைக் கேளாய்” என ஊத்துக்காடு வெங்கடசுப்பையர் எழுதியது, இவர் பாடுவதற்காக மட்டுமே என எண்ணும் அளவுக்குத் தன் முத்திரையை அதில் பதித்தவர் மதுரை மணி ஐயர். “காலினில் சிலம்பு கொஞ்ச, கைவளை குலுங்க, முத்துமாலைகள் அசைய தெருவாசலில் வந்தான்” என அவர் பாடும் போது கண்ணன் நிஜமாய் வருவது போல இருக்கும். கேட்போம். 

 

இந்தப் பாடலை வேறு யாரோ பாடும் பொழுது வார்த்தைகளைத் தவறாகப் பிரித்து “தாயே யசோதே உந்த நாயர் குலத்துதித்த மாயன்” எனப் பாடிவிட்டதாகவும், விமர்சகர் சுப்புடு இப்படி கண்ணனை நாயர் ஆக்கிவிட்டீர்களே என எழுதியதாகவும் ஒரு கதை உண்டு. இன்று இதனைப் புதுக்கதை போல பேஸ்புக்கில் போட்டு வேலியில் போகும் ஓணானை எடுத்து வேட்டியில் விட்டுக் கொண்டான் ஐயப்பன். அங்கு ஒரு சிறு விளக்கம் தந்தாலும் இதனை முழுதாக விளக்கிச் சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் இந்தப் பதிவு. 

 

வெண்பா எழுதும் பொழுது எதிர்மறையாக எதையும் எழுதாதே, அது பலித்துவிடும் என்பார் ஹரியண்ணா. ஒரு கவிஞன் தன்னை வஞ்சனை செய்தவர்களைச் சபித்து பாடுவதை அறம் பாடுதல் என்பார்கள். தமிழில் எதைச் சொன்னாலும் அது தவறாது என்பதே அதற்குக் காரணம். அது போல தமிழில் என்ன சொன்னாலும் அது உண்மையாகிவிடும் என்பதற்கு இந்தப் பாடலே உதாரணம். 

 

இவர்கள் தவறென்று பழித்துச் சிரிப்பதைப் பார்க்குமுன்னர் ஊத்துக்காடு வெங்கடசுப்பையர் எழுதியதுதான் தவறென்று என்னிடம் வந்து கடிந்து கொண்ட நண்பர் ஒருவரும் உண்டு. அது எப்படி கண்ணனை ஆயர் குலத்தில் உதித்த எனச் சொல்லலாம்? அவன் ஆயர் குலத்திலா உதித்தான்? வசுதேவருக்கும் தேவகிக்கும் பிறந்த குழந்தை அல்லவா அவன்? அவன் எப்படி ஆயர்குலத்தில் உதித்தவனாக முடியும் என்பது அவர் கேள்வி. உதித்த என்றால் பிறந்த என்ற பொருள் உண்டு என்றாலும் அது மட்டுமே பொருள் இல்லை. தோன்றிய, உதயமாகிய என்றெல்லாமும் சொல்லலாம் என்பதால் ஆயர் குலத்தினர் இடையே தோன்றிய எனப் பொருள் கொண்டால் பாடலில் தவறில்லை என விளக்குவதற்குள் எனக்குப் போதும் போதும் என்றானது. 

 

சரி, இன்றைய சர்ச்சைக்கு வருவோம். அப்படி என்ன மாற்றிப் பாடிவிட்டார்கள்? உந்த நாயர் குலத்துதித்த மாயன் எனப் பாடிவிட்டாரகள் அவ்வளவுதானே ஐயா. அதற்கேன் இவ்வளவு சினம்? 

 

கிருஷ்ண என்றால் கருப்பு. ப்ரெஞ்சில் Noir என்றால் கருப்பு. உச்சரிப்பு அப்படியே இல்லை என்றாலும் அப்படி ஒரு குழப்பம் வந்திருக்கலாம் எனச் சப்பைக்கட்டு கட்ட முடியும். அதைச் செய்ய வேண்டாம்.

 

வெளிப்படையான பொருளைக் கொண்டால், நாயர் குலத்தில் உதித்திருக்கும் மாயன் என்பதில் இருந்து அந்தக்காலத்திலேயே சேர நாட்டிற்கும் தற்பொழுது மெக்ஸிகோ என அழைக்கப்படும் அந்த நாளைய மாயன் சாம்ராஜ்ஜியத்திற்கும் கொடுக்கல் வாங்கல் தொடர்பு இருந்திருப்பதையும் கண்ணனே இவ்விரு பிரிவுகளின் கலப்பு என்பதையும் ஒரு பாடலின் வரி மூலம் நம்மை உணரச்செய்கிறார் கவிஞர். 

 

வேண்டுமென்றால் மாயர்கள் பிள்ளையார் வழிபாடு செய்திருப்பதையும், அங்கிருந்து புலம் பெயர்ந்தவர்கள் இங்கு காடு சூழ்ந்த இடங்களில் குடியேறியதால் முல்லை நிலக் கடவுளின் பெயரையையே தமிழில் மாயோன் என நம் வரலாற்றில் சுட்டி இருப்பதையும் பேசி மேலும் பல தரவுகள் தரலாம். கூடவே மாயக்கண்ணன் விஷ்ணுவின் அவதாரம். ஆனால் அந்த அவதாரத்திற்கு முன்னர் வந்தவர் பரசுராமர். அவர் தனது கோடாலியைக் கடலில் எறிந்து கேரள கர்நாடக நிலப்பரப்பை உண்டாக்கியதால் அங்குள்ள அனைவருக்கும் அவரே மூதாதையர் எனக் கொண்டு நாயரும் அவரே ராயரும் அவரே என்பதிலும் தவறில்லை. 

 

நாயருக்கு விளக்கம் தருவது இருக்கட்டும் அதற்கு முன்னால் என்ன உந்த? யார் உந்த எதற்கு உந்த எனக் கேள்வி. அங்கேதான் தமிழின் அழகு வெளிப்படுகிறது. இவன் என்றால் இங்கே இருப்பவன், அவன் என்றால் அங்கே இருப்பவன். உவன் என்றால் அவனுக்கும் இவனுக்கும் நடுவே இருப்பவன். அது போல தமிழ்நாட்டில் இருந்து பேசும் பொழுது இந்தத் தமிழன், அந்த வடநாட்டவன். அப்பொழுது கேரள நாயரை என்னவென அழைக்க? அதனால்தான் உந்த நாயர். என்னே தமிழின் சிறப்பு எனச் சொல்லி முடித்துவிடலாம்.

ஆனால் கொஞ்சம் உள்ளார்ந்து பார்த்தோமானால் எத்துணை ஆழமாகச் சிந்தித்து இப்படியும் பாடலாம் என உணர்ந்து அதன் பின்னரே இப்படிப் பாடி இருக்கிறார்கள் என்பதை நாம் அறிந்து கொள்வோம். நாயர் என்றால் ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியினரைக் குறிப்பதில்லை. நாய்களுடன் இருப்பவர் நாயர், அதாவது தத்தாத்ரேயர். கருட புராணத்திலும் பிரம்மபுராணத்திலும் இவர் விஷ்ணுவின் அவதாரமாகவே கருதப்படுபவர். எனவே பரசுராமரானாலும் சரி, கண்ணன் ஆனாலும் சரி, தத்தாத்ரேயர் ஆனாலும் சரி, அவர் விஷ்ணுவின் வடிவமே என்பதைக் குறிக்கவே கண்ணனை நாயர் என அழைத்துள்ளனர். வேறு புராணங்களின் படி தத்தாத்ரேயர் சிவன், விஷ்ணு, பிரம்மா என மூவரும் இணைந்த வடிவமாகப் பார்க்கப்படுபவர். எந்தப் பெயரில் அழைத்தாலும் கடவுள் ஒருவரே என்பது மற்றுமொரு தத்துவ விசாரம். நாய்கள் சூழ்ந்து இருப்பவரே தவிர ஆடு மேய்க்கும் இடையன் இல்லை என்பதை இந்திய ஞானமரபின் எல்லையற்ற தரிசனம் என்றும் கொள்ள வேண்டும்.  

இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். அதுதான் தமிழ். இதெல்லாம் தெரியாமல் எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம் எனத் தப்பு கண்டுபிடிப்பதை நிறுத்துவதே தமிழுக்குத் தரும் மரியாதை.

Pi Day - Blast from the Past!

Pi Day! 

March 14th or as we Americans write, 3.14. 

Birthday of Albert Einstein and what better day to bring Math to the public. 

But of course, we made it Pie Day and we see a slew of deals such as a pizza for $3.14 or free dessert pies with entree orders and the like from various restaurants to mark the day. 

Schools, Colleges and Libraries remain faithful to Pi Day and organize special events to celebrate the day. This year though, these events all stand cancelled, thanks to Covid19 scare. 

Let us turn the clock to 2018, when Austin Public Library put up a fantastic set of events in the, then newly opened, central library location. 

We were greeted by a specially curated rack of books for the occasion called the Pi Day Picks. A very topical and interesting collection that had books ranging from Math and Science to Cooking to Music.  

I borrowed this book. A mathematician decides to search for the earliest inscription of zero and to prove conclusively that zero was a concept from Asia. Quite an interesting read. If I remember right, the earliest inscription that he found out was one from the Far East. Is there anything older in India?  

The main event was a lecture on the history of Pi by a lecturer from University of Austin. It was a delightful session, unfortunately I don't seem to have a picture. 

It was followed by a class on pie making. We got to sample the pies. 

The library had designated 3:14:12PM as the time to celebrate Pi Day. There was even a countdown clock. 

And when it was time, there entered a Mariachi band who entertained us all with some lovely music. Look at the Pi themed background. 

The final event of the day was a Pieku contest where we had to write Pi themed Haikus on the spot. I did submit a few of them. A couple of them were

Cakes are total fake

Pokey corners their sides make

True Pies are not squared?

Song, Dance and Some math

Plates of pies and coffee

Pie day in Austin

Two sides of a slice

That three times over plus some

The crust of a pie

The last one was selected as one of the winning entries and I won a book, on Pi, of course. 

We did stop in a neighborhood Pizza place for a bite before getting back home.

A Happie day overall!